I guess we’ll just have to adjust

Απογειωθήκαμε ενώ κάτω η Αθήνα φλεγόταν. Μόλις είχε ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, το Σύνταγμα θύμιζε μεσανατολίτικη εμπόλεμη ζώνη κι εγώ αναρωτιόμουν εάν όλοι όσοι κλήθηκαν να ψηφίσουν υπέρ ή κατά γνώριζαν τι πραγματικά διακυβευόταν.

Έφτασα στο Λονδίνο με ανάμεικτα συναισθήματα, σαν να άφηνα πίσω έναν αγαπημένο συγγενή σε ώρα μεγάλης ανάγκης για να βυθιστώ σε μία παλιά πλην όμως αξέχαστη αγκαλιά. Μέσα σε λίγα λεπτά ο παλιός εραστής είχε νικήσει θριαμβευτικά σε όλα τα σημεία: είχα ξεχάσει τα πάντα. Είχα ρίξει μαύρη πέτρα. Έπλεα σε μικρά προσωπικά πελάγη αγαλλίασης.

Μέχρι το βράδυ είχα τύψεις που προσαρμόστηκα τόσο γρήγορα σε μία πόλη ευνομούμενη, καθαρή, απροβλημάτιστη. Σε μία χώρα που βρίσκεται εκτός κρίσης. Ή που έτσι νόμιζα.

Έκανα λάθος. Σήμερα η χώρα σύσσωμη διαμαρτύρεται με κάθε τρόπο για τις δραματικές μειώσεις στις συντάξεις, για την αύξηση του ορίου ηλικίας μέχρι την πολυπόθητη σύνταξη, κλείσανε σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, και οι Άγγλοι ξαναθυμήθηκαν, και ουχί αδίκως, τις σοκαριστικές αυξήσεις στα πανεπιστημιακά δίδακτρα.

Θεώρησα, λοιπόν, ότι η επίσκεψή μου στη Βρετανική Βιβλιοθήκη θα έπρεπε να αναβληθεί επ’ αόριστον και μέχρι νεωτέρας. Μια ζωή αφήνω τα πάντα για την τελευταία στιγμή, καλά να πάθω, σκεφτόμουν. Καλά να πάθω που επαναπαύτηκα τόσο, που θεώρησα τόσο δεδομένο ότι όλα εδώ θα λειτουργούν, κι αυτοί άνθρωποι είναι και διαμαρτύρονται, καλά κάνουν, αύριο θα καίγεται το Euston Road και το St. Pancras, σκεφτόμουν.

Το British Library είναι απλά η ομορφότερη βιβλιοθήκη που έχω πάει. Και που πάντα ανυπομονώ να ξαναπάω. Βρίσκεται πολύ κεντρικά, ανάμεσα στο Bloomsbury και το Camden Town, έχει μέσα ό,τι βιβλίο μπορεί να βάλει ο νους, είναι απερίγραπτα οργανωμένη και, βασικά και κυριότερα, είναι ευχάριστη. Δεν είναι μπουντρούμι βασανιστηρίων. Δεν είναι χώρος αρτηριοσκληρωτικής, κομπλεξικής ανάγνωσης. Είναι ένα μέρος όπου περνάς καλά.

Αρχικά είναι το κτίριο. Δηλαδή αυτό το τεράστιο γκρι κιβώτιο, δίπλα στο οποίο βρίσκεται ο σταθμός του St. Pancras. Δεν ξέρω αν είναι το ότι εκεί είναι και η πλατφόρμα 9 3/4, αλλά, πάντως, ο συνδυασμός μου έβγαζε πάντα  κάτι από Hogwards. Για του λόγου το αληθές:

Έπεσα έξω σε όλα όσα είχα σκεφτεί για τη σημερινή μέρα, την αποκαλούμενη ως Industrial Action Day. Η Βιβλιοθήκη είχε διαρκή ενημέρωση στο διαδίκτυο για το αν θα είναι ανοιχτή (είναι, εδώ είμαι τώρα), και ποιες αίθουσες θα παραμείνουν κλειστές λόγω της ημέρας. Και, βέβαια, όλες τις προηγούμενες ημέρες ενημέρωνε διαρκώς για σήμερα.

Έφτασα το πρωί, βρήκα μία πολυθρόνα με θρανιάκι και πρίζα, έκατσα παρέα με τον υπολογιστή και άρχισα να διαβάζω. Άνθρωποι γύρω μου είχαν τον καφέ τους, άλλοι ηλικιωμένοι, άλλοι νέοι, ωραίοι και κουλ, όλοι διάβαζαν, έγραφαν, δεν ενοχλούσαν και δεν ενοχλούνταν. Και φαίνονταν να το απολαμβάνουν. Σε μία μέρα γενικής απεργίας.

Τους κοίταξα, τους ξανακοίταξα, χαλάρωσα κι εγώ και προσαρμόστηκα. Τεκμήριο τούτου  η παρακάτω φωτογραφία, τραβηγμένη εν αγνοία μου από τη φίλη μου:

Η κοπέλα δίπλα μου τρώει και χαμογελάει διαβάζοντας κάτι ακαταλαβίστικα για Temporal Pyramid Matching for Medical Classification (Θου, Κύριε), ενώ η κοπέλα απέναντι νιώθει ακόμα πιο άνετα:

Προσαρμόστηκα. Σε μία βιβλιοθήκη που διαμαρτύρεται αλλά δε φλέγεται. Σε ένα χώρο γνώσης και δημιουργίας που έχει επίγνωση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας και της κοινωνίας την οποία υπηρετεί. Που δεν κλείνει ούτε μάτια ούτε αυτιά, αλλά δεν αυτοπυρπολείται.

Προσαρμόστηκα.

Υ.Γ.: Απόψε, λίγο παραπέρα, στο Hyde Park, θα παίξουν οι Arcade Fire. Λίγο νωρίτερα άκουγα αυτό το κομμάτι. I guess we’ll just have to adjust.