Έξι μήνες

Έξι μήνες από την τελευταία φορά που ταξίδεψα στο εξωτερικό, έξι μήνες από την τελευταία ανέμελη έξοδο με φίλους. Ήδη ήμασταν υποψιασμένοι, αλλά αγκαλιαστήκαμε χωρίς να αποχωριστούμε βιαστικά με ενοχή. 

Έκτοτε, άνθρωποι σαν εμάς γνωρίστηκαν, χώρισαν, έγιναν φίλοι, παντρεύτηκαν, μάλωσαν, ερωτεύτηκαν.  Παιδιά γεννήθηκαν, παιδιά περιμένουν πώς και πώς να γεννηθούν, κάποιοι αρρώστησαν και έγιναν καλά, κάποιοι δεν έγιναν, κάποιοι έχασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, κάποιοι έκαναν λεφτά. Η ζωή κύλησε σε ένα νέο αυλάκι, γιατί η ζωή μόνο να κυλά μπορεί. 

Μάθαμε να βλέπουμε το σπίτι ως το καταφύγιο που είναι, στήσαμε νέες γωνιές σε καναπέδες, κρεβάτια και πατώματα.  Στενοχωρήθηκα και αγχώθηκα. Διαπιστώνω ότι πλέον στενοχωριέμαι και αγχώνομαι αλλιώς. Θυμώνω που η συνθήκη αυτή κλέβει χρόνο από αυτούς οι οποίοι τον εκτιμούν και τον χρειάζονται περισσότερο: τους ηλικιωμένους. Δεν με νοιάζουν όσα στερήθηκα, συνειδητοποιώ το πλεονέκτημά μου και δεν το θεωρώ καθόλου δεδομένο.

Στην αρχή θα με έλεγες και χίψτερ: σαλάτες με αβοκάντο και εξωτικά υλικά (το αβοκάντο μετατόπιζε το άγχος μου: είναι ποτέ αρκετά ώριμο χωρίς να έχει μαλακώσει;), συνταγές για ψωμί με εξίσου απαιτητικό προζύμι, τέτοια. Σήμερα με λες και νοσταλγό του ροκ εν ρολ: γλυκά ψυγείου με μπισκότο, ζαχαρούχο και ζελέ Γιώτης. Επιστροφή στις φιλόξενες ρίζες των 80s, σε έξι μόνο μήνες. 

Τα ίδια και στο διάβασμα. Ο Μάρτιος με βρήκε όλο όρεξη για πειραματισμούς: περιθωριακοί συγγραφείς αμφιβόλου ταλέντου πλην όμως ακραίας κρίσης ταυτότητας, ενδιάμεσα κάποιο συμπαθές θριλεράκι ώστε να αλλάξει η γεύση, και βουρ ξανά στο πείραμα. Όσο τα κρούσματα επέμεναν, όσο το εμβόλιο εξακολουθούσε να είναι ένα άπιαστο όνειρο, τόσο στρεφόμουν στην αγκαλιά των μεγάλων. Στην αρχή με τον Πολ Όστερ. Μετά λίγος Ροθ. Έπειτα Μαντέλ, Γουίλκι Κόλλινς, λίγος διάσπαρτος Βιζυηνός, τώρα Νάιπολ και ο Ντίκενς με τον Προυστ περιμένουν στη γωνία. Ίσως και ο Ντοστογιέφσκι.

Στους έξι μήνες πια χρειάζομαι σταθερότητα, θαλπωρή και ασφάλεια. Όσο οι επιστήμονες πειραματίζονται για το καλό μας, εγώ θα παραμένω εδώ, με παλιομοδίτικα μέτρια γλυκά, και με μεγάλα, παρηγορητικά μυθιστορήματα. 

Η φωτογραφία είναι από τις αρχές Μαρτίου, στην παράσταση Κομμώτριες / ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ του Μιχαήλ Μαρμαρινού, στο θέατρο Θησείον, μία από τις τελευταίες ανέμελες εξόδους.