Μπολερό στη Μεσσηνία

Προ λίγων εβδομάδων ταξίδεψα για πρώτη φορά στη νότια Μεσσηνία.

Αφήνοντας την Εθνική Οδό – αυτή την ατελείωτη ευθεία πλήξης και ανακούφισης – στο ύψος της Καλαμάτας, μπήκαμε στην επαρχιακή οδό με κατεύθυνση τη Μεθώνη. Ο νέος οικισμός της Μεσσήνης μας έδωσε τροφή για σχολιασμό και αστεία διάρκειας αρκετών χιλιομέτρων («ελπίζω η Αρχαία Μεσσήνη να είναι ωραιότερη» και λοιπά αναμενόμενα), μέχρι που ο δρόμος άρχισε να κατηφορίζει αμυδρά αλλά σταθερά προς την ακτή. Στο μυαλό μου ήρθε κάτι που είχε κάπου κάποτε γράψει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος – όταν χάνεται σε ένα νησί, έλεγε, ακολουθεί την κατηφόρα γιατί ξέρει πως πάντα οδηγεί στη θάλασσα – ή κάτι τέτοιο.

Η παρέα μου εγκατέλειψε τον πολεοδομικό σχολιασμό της Μεσσήνης και άρχισε να καταπιάνεται με τη φύση: το συνδυασμό πεύκων, ελαιώνων και πικροδάφνης, τα διαφορετικά πράσινα. Εγώ σκεφτόμουν εμμονικά την Τοσκάνη, ένα ταξίδι προ πενταετίας που ποιος ξέρει αν και πότε θα αξιωθώ να ξανακάνω τώρα που όλα δείχνουν να αλλάζουν. Τα αμπέλια της Μεσσηνίας απλώνονταν με μία σεμνή ομορφιά, κάποιες βρύσες πάνω σε στροφές και κάτω από πλατάνια έδειχναν το δρόμο προς την παραλία. Αδημονούσα να φτάσουμε.

Η λίστα του Spotify κάνει πάντα τα δικά της, και έτσι, λίγο πριν την Πύλο άρχισε να μας παίζει το Μπολερό του Ραβέλ.

Η αρχικά ήρεμη επανάληψη του θέματος συντονίστηκε με τις στροφές και την ανυπομονησία μου. Σταδιακά, κάθε όργανο εισερχόταν στη σύνθεση και προσέθετε κάτι δικό του στις δύο μουσικές φράσεις καθώς εμείς αφήναμε πίσω μας εξόδους προς χωριά με παράξενα ονόματα όπως Τάπια και Φοινίκη. Η επίμονη μελωδία μας συνόδευε καθώς πλέον οδηγούσαμε παράλληλα προς τη θάλασσα.

Αρχικά δειλά και εν τέλει απολύτως πανηγυρικά, τα όργανα είχαν όλα εμφανιστεί και λες και χόρευαν γύρω μας με τον ήλιο και τις σκιές του μεσημεριού, το Μπολερό κορυφώθηκε σαν τελείωμα ζαλιστικού χορού κάτω από λαμπιόνια και κληματαριές. Είχαμε σχεδόν φτάσει στον προορισμό μας, το Μαυροβούνι.

Η κάθοδος προς τη νότια Μεσσηνία, η πρώτη ουσιαστική εξόρμηση μετά τον απίστευτο αυτό χειμώνα, θα είναι για πάντα ντυμένη με αυτή τη μελωδία που δεν είναι παρά μια γιορτή για την επιμονή, την υπομονή και την εγκαρτέρηση: στο τέλος όλα βγάζουν νόημα, όλα παίρνουν τη θέση τους, όλα καταλήγουν να χορεύουν μεθυστικά σε μια παραθαλάσσια επαρχία.