The Hunger Games το Σαββατόβραδο, και η ερώτησις του ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Είχα καιρό να το κάνω – νομίζω η τελευταία φορά ήταν το Σεπτέμβριο του 2010, λίγο μετά το Κουφονήσι, όταν είχε μόλις χαλάσει ο καιρός. Τώρα το έκανα λίγο πριν ανοίξει για τα καλά.

Όλα έγιναν όπως έπρεπε: ο κινηματογράφος ήταν ένα multiplex των Βορείων Προαστείων. Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια από το μεσημέρι («Στην τελευταία παράσταση, να μην είναι γεμάτο ζητωκραυγάζοντες εφήβους», είχα πει, για να λάβω την αποστομωτική απάντηση «Ει δυνατόν ούτε πρωτοετείς φοιτητές»), φτάσαμε, πήραμε ποπ κορν στο ένα χέρι, κόκα κόλα στο άλλο, και καθίσαμε στις τέλειες κόκκινες θέσεις μας.

Πριν αρχίσει η ταινία σκεφτόμουν πως εάν ήμουν ακόμη φοιτήτρια στο Λονδίνο, θα ήταν κάτι πάνω από σίγουρο ότι θα είχα ήδη διαβάσει με μανία την τριλογία ολόκληρη, πιθανώς οκλαδόν στο κρεβάτι της εστίας με την πλάτη στον τοίχο. Θα μελετούσα τις μάχες, και θα είχα απόψη για όλα: ακόμα και για το αν η Katniss Everdeen είναι ξανθιά ή μελαχρινή. Τώρα, στην Αθήνα πια, το παραδέχομαι – ποτέ δεν ασχολήθηκα με το παγκόσμιο bestseller της Suzanne Collins, την τριλογία The Hunger Games. Μέχρι χθες το βράδυ τουλάχιστον.

Η βασισμένη στο πρώτο μέρος της τριλογίας ταινία δε μου γέμιζε το μάτι – ως ιδέα, εννοώ. Γιατί στην οθόνη τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Και, παρότι μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να γράφουν οι (τυχόν) αρνητικές κριτικές της, εγώ δεν είμαι παρά ένας πτωχός τω πνεύματι, therefore μακάριος, θεατής. Και βρήκα την ταινία ενδιαφέρουσα, καλογυρισμένη, καταιγιστική. Το The Hunger Games με παρέσυρε, με συνάρπασε, ήταν ένα blockbuster διαφορετικό από τα άλλα, σκοτεινό, δυστοπικό. Πέρασα υπέροχα.

Εντάξει, το καταλαβαίνω. Η Suzanne Collins πήρε μία μεγάλη κατσαρόλα και έβαλε όλα τα συστατικά της επιτυχίας. Παραθέτω τα βασικά:

• Εφήβους ήρωες, βασική εκ των οποίων είναι θαρραλέα και όμορφη νεαρά.
• Οργουελικό σύμπαν α λα 1984.
• Extreme κινηματογραφικά reality games α λα The Truman Show.
• Γυναικείο ήθος και τόλμη σε ένα δυστοπικό μελλοντικό κόσμο α λα The Handmaid’s Tale της Margaret Atwood.
• Ολίγον από Ρωμαϊκή αρένα (οι άφυλοι / έκφυλοι κάτοικοι της Capitol ονομάζονται Σενέκα, Κικέρων και άλλα συναφή).
• Ολίγον από Charlie and the Chocolate Factory, τουλάχιστον ως προς την καλλιτεχνική διεύθυνση και τα πλουμιστά κοστούμια των κατοίκων της Capitol (δεν έχω ιδέα πώς τα περιγράφει η Collins)

Το θέμα, όμως, δεν είναι τι έβαλε η κυρία Suzanne Collins στο τσουκάλι της. Το θέμα είναι ότι το γλυκό στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία: Γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Κι αν η ταινία είναι τόσο απολαυστική, φαντάσου το βιβλίο. Παρακολουθούσα την ταινία χωρίς να καταλαβαίνω για πότε περνούσε η ώρα και σκεφτόμουν, γαμώτο, γιατί δε διάβασα το βιβλίο; Γιατί δεν το είχα πάρει μαζί μου στην παραλία το καλοκαίρι; Πώς μου ξέφυγε;

Προηγείται η ερώτησις των χιλίων ευρώ: Ξέφυγε μόνο σε μένα; Όλοι εσείς εκεί έξω έχετε διαβάσει το The Hunger Games και το ξέρετε απ’ έξω τόσο καλά όσο η κοπέλα από πίσω μας που διόρθωνε και τις ατάκες των ηθοποιών; (Δεν την κακοκαρδίζω, το έχω κάνει κατ’ επανάληψη σε όλα τα Harry Potter).

Ακολουθεί η ερώτησις του ενός εκατομμυρίου ευρώ: Δεδομένον 1) Δεν έχω διαβάσει το The Hunger Games. Δεδομένον 2) Τις προσεχείς εβδομάδες επίκειται πολύωρο αεροπορικό ταξίδι. Ζητούμενον: Να πάρω το δεύτερο μέρος, το Catching Fire, στο αεροπλάνο; Είναι ωραίο; Θα με συναρπάσει όσο η ταινία; Θα προσγειωθώ πριν το καταλάβω ή μήπως θα με πιάσει παράκρουση ανίας στα 35.000 πόδια;