Δεν ξέρω τι περίμενα να δω, αλλά η πόλη δεν με εντυπωσίασε· ίσως ήταν το όνομά της. Göteborg, που μου θύμιζε Gothicborg. Δεν έχει τίποτα γοτθικό. Δεν έχει καν τίποτα που να θυμίζει την Κοπεγχάγη.
Τα κτήρια της γειτονιάς μου, σε μία απότομη ανηφόρα κοντά στο πανεπιστήμιο, μου έφεραν στο νου την Πράγα και το Ταλίν. Ανατολικοευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, ή και βαλτική, όπως λένε οι γνωρίζοντες.
Σε αντίθεση με τα κτήρια, η φύση οργίαζε. Ξέφρενα φθινοπωρινά χρώματα παντού.
Μία παλέττα απερίγραπτη.
Ο κεντρικός δρόμος της πόλης λέγεται Avenyn, δηλαδή Λεωφόρος. Βρήκα ανέμπνευστο τόσο το όνομα, όσο και το δρόμο.
Βέβαια, στους παραδρόμους και στα κανάλια τα πράγματα γίνονταν λίγο πιο ενδιαφέροντα.
Το άγαλμα του Ποσειδώνα μπροστά στην Πινακοθήκη ήταν άσχημο. «Μα είναι δυνατόν να τον κάνουν τόσο άσχημο;» Ρώτησα τον Stefan, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα από τα νησιά του αρχιπελάγους. «Ναι! Και μάλιστα ενώ ήθελαν να τον κάνουν larger than life, αποφάσισαν πως το πέος του έπρεπε να είναι μικρό για να μην ταράζει τα χρηστά ήθη. Ήλπιζαν επίσης ότι, αφού έπρεπε να τον κάνουν γυμνό, ο κόσμος θα επικεντρωνόταν στο μεγάλο ψάρι που κρατάει, κι όχι αλλού». Σκέφτηκα πως το πέτυχαν.
Παρά τη μικρή του αναπηρία, το άγαλμα του Ποσειδώνα ενέπνευσε την ετικέτα μίας εξαιρετικής τοπικής μπύρας.
Πριν τη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου, μία μυστηριώδης σπηλιά με διπλοκλειδωμένη είσοδο. Η φαντασία μου κάλπασε. Τι κρύβεται εκειμέσα; Σπάνια χειρόγραφα; Πολύτιμες περγαμηνές; Ή μήπως είναι η κατοικία ενός αιωνόβιου σοφού καθηγητή Ιστορίας, ο οποίος βγαίνει κάθε πενήντα χρόνια για μία και μοναδική διάλεξη;
Το Πανεπιστήμιο είναι απλό και όμορφο.
Το κλιμακοστάσιο με εντυπωσίασε πολύ. Μου θύμισε παιδικό σταθμό και μουσείο μοντέρνας τέχνης συνάμα.
Στο Universeum, το μεαλύτερο μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Σκανδιναβίας, ένα ζευγάρι φλέρταρε μπροστά στους καρχαρίες.
Δύο παιδάκια παρατηρούσαν τα ποταμίσια ψάρια της βορείου Σουηδίας…
… ενώ εγώ έκανα στατικό ποδήλατο με συνθήκες έλλειψης βαρύτητας…
… για να κάψω το καρπάτσιο ταράνδου που έφαγα χθες, καθώς αναρωτιόμουν γιατί οι Σουηδοί βάζουν σε όλα τους τα πιάτα βατόμουρα.
Και καθώς μέσα στο δάσος του Αμαζονίου ένας κίτρινος δηλητηριώδης βάτραχος με κοίταζε στα μάτια…
… συνειδητοποίησα πως έφτασε η ώρα να επιστρέψω στη φτωχότερη πλην όμως μακράν ομορφότερη πόλη μου.
Για τη μυστηριώδη πόρτα-σπηλιά: πιθανόν να είναι πυρηνικό καταφύγιο, καθώς υπάρχουν πολλά τέτοια διάσπαρτα στη Σουηδία, και συχνά σκαμμένα μέσα σε βράχο (για καλύτερη προστασία από ακτινοβολία υποτίθεται).
Μη μου το χαλάς…