Συστηθήκαμε για πρώτη φορά στο Comicdom Con τον περασμένο Απρίλιο. Οι κοινοί μας φίλοι είναι όλοι από τη Θεσσαλονίκη και τότε είχα υποθέσει ότι κι ο ίδιος κατάγεται από εκεί.
Λίγους μήνες αργότερα, έτυχε να συμπαρουσιάσουμε κάποια βιβλία – δεν τον ρώτησα από πού είναι, για την ακρίβεια μιλήσαμε ελάχιστα. Τον άκουγα να μιλάει για τα κόμικς και σκεφτόμουν ότι έχει το λόγο ενός ανθρώπου με ειδικές γνώσεις επί του θέματος, ήξερε το αντικείμενο, χρησιμοποιούσε τεχνικούς όρους (Τι είναι το ντεκουπάζ; Τι είναι, άραγε, το καδράρισμα; Πόσο δρόμο έχω ακόμα για να καταλάβω τα βασικά; ) Ο Πέτρος Χριστούλιας, πάνω απ’ όλα, μού φάνηκε συγκροτημένος και σχετικά συνεσταλμένος: Άνθρωπος χαμηλών τόνων και σοβαρός.
Τις προάλλες μου τηλεφώνησε μία καλή φίλη από τη Χαλκίδα. Θα ερχόταν, είπε, στην Αθήνα, για την παρουσίαση της νέας δουλειάς των Burger Project. «Στο Φλοράλ¨, μου είπε, «Έλα!». Και πήγα. Εκεί ξανασυνάντησα τον Πέτρο. Δεν είχα ιδέα πώς και βρέθηκε εκεί. Μιλούσα με τις φίλες μου, άκουγα τα ωραία cover του δίσκου από τα ηχεία του Φλοράλ και χάζευα εντυπωσιασμένη τις προβολές της εικονογράφησης του βιβλίου που περιλαμβάνεται στο δίσκο:
Το ομολογώ. Άργησα να το συμπεράνω και ντράπηκα γι’ αυτό: ο Πέτρος Χριστούλιας βρισκόταν εκεί διότι είναι εκείνος που με τα σχέδιά του, με τα τρελλά αυτά χρώματα, γέμισε τις 32 σελίδες του hard cover βιβλίου που συνοδεύει την επανέκδοση του cd «We live in Athens» των Burger Project. Ο ίδιος μου εξήγησε ότι η ιδέα ξεκίνησε από την αφίσα του Intra Muros πάρτι στην οποία είχε σχεδιάσει το συγκρότημα σαν ήρωες κόμικς. Πέσανε, είπε, διάφορες ιδέες και το σενάριο προέκυψε σαν μια συρραφή κάποιων απο αυτές. Έτσι οι Burger Project απέκτησαν τα παρατσούκλια τους και μαζί μ’ αυτά και μια ασαφή αποστολή από κάποιον μυστηριώδη δρα Κορνήλιο. Περιπλανήθηκαν εντός και εκτός Αθήνας, κυνηγήθηκαν από τον επικίνδυνο νονό Καρχαριάδη, και βρέθηκαν στα ήρεμα νερά της Μαρμότα ρέκορντς. Ο Πέτρος αρνήθηκε να μου αποκαλύψει περισσότερα, και μου είπε να διαβάσω το βιβλίο.
Μέσα από την κουβέντα κατάλαβα πόσο έξω είχα πέσει και σε κάτι άλλο: Ο Πέτρος Χριστούλιας δεν είναι Θεσσαλονικιός. Κατάγεται από τη Χαλκίδα, και συνεργάζεται με το πολύ καλό τοπικό free press περιοδικό Αν. Το στριπάκι του Πέτρου για το Αν έχει δυο κεντρικούς χαρακτήρες: έναν υπερήρωα και την ίδια τη Χαλκίδα:
Είχα, λοιπόν, πέσει έξω σε δύο θέματα: αφ’ ενός ο Πέτρος Χριστούλιας είχε κάθε λόγο να βρίσκεται στο Φλοράλ των Εξαρχείων τη βραδιά της παρουσίασης του cd των Burger Project, αφ’ ετέρου είναι βέρος Χαλκιδαίος και καθόλου Θεσσαλονικιός.
Ψάχνοντας λίγα περισσότερα για εκείνον, διαπίστωσα ότι στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με έναν παλιό μου γνωστό: τον Τάσο Ζαφειριάδη. «Χα!», σκέφτηκα, «Πρέπει οπωσδήποτε να δω το αποτέλεσμα αυτής της ευγενούς συνάντησης!». Ζήτησα στον Τάσο να μου στείλει μερικά αρχεία από τα Χαρακώματα, της δουλειάς του με τον Πέτρο:
Διάβασα τα Χαρακώματα δύο φορές. Γέλασα με τα κείμενα του Τάσου, χάζεψα την εικονογράφηση του Πέτρου. Και μετά, δεν το κρύβω, σκέφτηκα «Σοβαρός ο Πέτρος; Μπα…». Είχα πέσει και σε αυτό έξω.
Υ.Γ.1: Μία αναμνηστική φωτογραφία από την παρουσίαση του δίσκου των Burger Project. Ευχαριστώ την Έλενα και τα παιδιά από το περιοδικό Αν που μου την παραχώρησαν:
Υ.Γ.2:
Don't Ever Read Me 
Ο ψηλός νεαρός στα τελευταία καρέ από τα Χαρακώματα μοιάζει λίγο στον Τάσο, ή είναι ιδέα μου;
Και ο κοντός στον Πέτρο, θα έλεγα.
Είναι που δεν τον γνωρίζω τον Πέτρο 🙂
Πολύ εντυπωσιακή η δουλειά του Πέτρου!
Σκέφτομαι και συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι αυτό, μου έλειπε όταν μεγάλωνα: να δω σε κόμικ τη δική μου ζωή, τους δρόμους που περπατώ και μεγαλώνω, τις φυσιογνωμίες των γειτόνων μου ή των τηλεπαρουσιαστών που μιλούν τη γλώσσα μου. Αυτό ήρθε και κάλυψε η εκπληκτική δημιουργία των ελλήνων του κόμιξ. Τωρα με αφορά και προσωπικά. Μιλάει για τη δική μου ζωή. Μπράβο στα παιδιά (και στην Α.Β. που με μύησε, στον κόσμο του εγχώριου κόμικ)