These things that were between us, these and a myriad others, a myriad myriad, these remain of her, but what will become of them when I am gone, I who am their repository and sole preserver?
Υ.Γ: Rubens, John Banville και Echo and the Bunnymen
Art
Κυρία Πεταλούδα
Αγία Νοσταλγία, της μνήμης αδερφή
Λονδίνο, Σταθμός Green Park. Φορούσες καφέ παλτό και κουβαλούσες μία κιθάρα.
Σταθμός Green Park, στο μακρύ διάδρομο από την Piccadilly προς την Jubilee Line. Φορούσε καφέ παλτό, στην πλάτη του κουβαλούσε τη θήκη μιας κιθάρας και περπατούσε σκυφτός. Κοιταχτήκαμε φευγαλέα και χαθήκαμε στο πλήθος. Γύρισα στο σπίτι κι έβαλα αμέσως να ακούσω εκείνο το τραγούδι από το κόκκινο αυτοκόλλητο που είχε στη θήκη της κιθάρας του: Don’t let a kiss fool you. Never marry for love.
Χρόνια αργότερα, ένα απόγευμα του περασμένου Απριλίου, τον ξαναθυμήθηκα διαβάζοντας το υπέροχο βραβευμένο βιβλίο της Sophie Blackall, Missed Connections. Η Αυστραλή εικονογράφος φιλοτεχνεί ένα βιβλίο-ύμνο στην αγάπη, στο οποίο κάθε σελίδα είναι μία ολόκληρη ιστορία. Βασισμένη στον ιστότοπο Missed Connections, η Blackall έστησε το δικό της, παράλληλο ιστολόγιο στο οποίο εικονογραφούσε μερικές από τις ιστορίες μικρών ερώτων ανάμεσα σε αγνώστους. Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό.
Διαβάζοντας το βιβλίο της Blackall, παρατηρώντας τους ήρωές της, αυτούς τους μελαγχολικούς αλλά γεμάτους ελπίδα ανθρώπους, θυμήθηκα εκείνον τον μπλε-γκρι διάδρομο στο μετρό του Λονδίνου. Πώς, άραγε, θα μας είχε αποτυπώσει η Sophie Blackall; Πώς θα είχε χρωματίσει την κιθάρα; Το αυτοκόλλητο με το στίχο του Tom Waits; Και πώς θα είχε χρωματίσει εμένα;
Επαναπροσδιορίζοντας τα είδη: Ο Φωτογράφος
Υπάρχουν κάποια βιβλία που ακροβατούν ανάμεσα στα είδη αναθεωρώντας κι επανεφευρίσκοντας τα όριά τους.
Μικρό θεατρικό διαμάντι
«Ήρθε ο γιατρός κι άρχισε να εξετάζει έναν έναν. Όποιος ήταν καλός του ‘δινε μια κάρτα με μπλε μολύβι κι έγραφε απάνω οράιτ, αμερικάνικα. Όποιος δεν ήταν καλός του ‘δινε σκαρτ με κόκκινο.»
Περί θεάτρου ο λόγος
Το πρώτο ψέμμα θα το έλεγα εάν ισχυριζόμουν πως είμαι θεατρόφιλη.
Γλυπτά βιβλία
«Η Αράχνη είναι ωδή στη Μητέρα μου»
Σύντομο πολιτικό σχόλιο
Για το στριπάκι, το οποίο βρήκα εδώ, ευχαριστώ πολύ τον Τάσο Μαραγκό. Που μου το έστειλε, αλλά και που το έφτιαξε.
Don't Ever Read Me 