Δε θα το πιστέψετε, αλλά είναι αλήθεια..

«Τα όπλα του ήταν κάτι παλιά κουζινομάχερα κι ένα τσεκούρη. Ήταν ένα αγρίμι. Ένα πραγματικό αγρίμι«.

Η ανορθόγραφη περιγραφή του Αγριμιού, του φανταστικού ήρωα που πλάθει η φαντασία του 10χρονου Μπλου Μπέικερ για να ξεπεράσει το πένθος για χαμό του μπαμπά του και την αγανάκτηση για τον κακό συμμαθητή, είναι η αρχή για μια παράξενη, τρομακτική, αλλά και τόσο πολύ γλυκιά ιστορία.

Ο μικρός Μπλου γράφει και ζωγραφίζει σε ένα τετράδιο, στα κρυφά, το Αγρίμι, ένα αγόρι που ζει μόνο του στα δάση κοντά στο σπίτι του. Το Αγρίμι δε μιλάει, τρώει ζώα ωμά που κυνηγάει και σκοτώνει μόνο του, έχει ένα τσεκούρι, ένα μαχαίρι, είναι ντυμένο με τομάρι ζώου και στο κεφάλι του φορά φτερά κότας.

Ένα βράδυ, όμως, το Αγρίμι ξαφνικά ζωντανεύει. Κι επιτίθεται στο συμμαθητή του Μπλου. Κι επισκέπτεται την αδερφή του. Και τον καλεί να τον ακολουθήσει.

Ο πολυβραβευμένος Άγγλος David Almond έγραψε ένα βιβλίο που δύσκολα κατατάσσεται σε κάποιο είδος. Είναι παιδικό. Είναι για μεγάλους. Είναι τρομακτικό. Είναι γλυκό. Είναι νουβέλα. Είναι διήγημα. Είναι κόμικ. Είναι όλα αυτά μαζί.

Αλλά δεν το έκανε μόνος του.

Ο βλοσυρός κύριος Dave McKean, γνωστός τόσο για τη δουλειά του ως conceptual artist στην κινηματογραφική μεταφορά του Harry Potter and the Prizoner of Azkaban, όσο και για τις εικονογραφήσεις του Sandman, αλλά και εξώφυλλα CD του Alice Cooper, της Tori Amos και των Skinny Puppy, εικονογράφησε το Αγρίμι με τρόπο μοναδικό. Το Αγρίμι που προστατεύει, στοιχειώνει και καραδοκεί, έχει όψη φρικτή. Όψη λυσσασμένη – σχεδόν καταραμένη.

Διάβασα το Αγρίμι στα ελληνικά από την καλή μετάφραση του Βασίλη Μπαμπούρη – την εκτίμησα γιατί, αν και το είδος είναι ιδιαίτερο – παιδικό διήγημα στα σύνορα του κόμικς – το κείμενο έρεε αβίαστα κι ωραία και έδενε πολύ καλά με την εικόνα.

Μόλις τελείωσα το βιβλίο, και έχοντας παρασυρθεί κι εγώ μαζί με τον Μπλου από το Αγρίμι στα βάθη του δάσους, αναρωτήθηκα εάν αυτό είναι πράγματι ένα παιδικό βιβλίο. Αναρωτήθηκα διότι είναι άγριο, έχει βία ανάμεσα σε παιδιά, έχει πένθος, έχει μοναξιά και θλίψη. Αλλά έχει και ελπίδα. Και διέξοδο.

Σκέφτηκα παλιά, τον μπαμπά μου, που έλεγε οτι ο Χάνσελ και η Γκρέτελ των Αδερφών Γκριμ είναι ένα πολύ σκληρό παραμύθι («Άκου ήθελε η γρια να τους φάει! Άκου την πέταξαν τελικά στο φούρνο και την έψησαν!», ¨Μα μπαμπά», έλεγα εγώ, «Είναι ωραίο παραμύθι, κοίτα πόσο αγαπημένα αδέρφια είναι! Και πόσο ωραίο είναι το σοκολατένιο σπιτάκι!»).

Σκέφτηκα ότι το Αγρίμι είναι ένα παιδικό βιβλίο. Τόσο σκοτεινό όσο τα κλασικά, πλέον, παραμύθια του 19ου αιώνα. Σήμερα εγώ είδα την τρομακτική όψη του Αγριμιού. Στα 10 μου χρόνια θα έβλεπα σίγουρα κάτι άλλο, πολύ πιο όμορφο.