Το κουκί και το ρεβύθι.

Τέτοιες μέρες, πού καιρός για παραμύθια. Λέω στον εαυτό μου, μεγάλωσες πια, δεν υπάρχουν δράκοι και μαγεμένες πριγκήπισσες, ξέχασέ το. Για χρόνια, δε, είχα συνδέσει τα παραμύθια με κάτι πρόχειρες νυσταγμένες ιστορίες που μού έλεγε η γιαγιά μου, για ένα κοριτσάκι που χάθηκε σε ένα δάσος από αλάτι. Μας έπαιρνε πάντα και τις δύο ο ύπνος πριν το κοριτσάκι βρει τον πρίγκηπα. Κάθε φορά που με έβαζε για ύπνο ζητούσα το ίδιο παραμύθι και πολύ θύμωνα όταν η γιαγιά μού έδινε κάθε φορά και άλλο όνομα στο κοριτσάκι. Νύσταζε τόσο πολύ που ποτέ δε θυμόταν τι όνομα μού είχε πει την προηγούμενη φορά. Το αγαπημένο μου, για κάποιο παράξενο και ανεξήγητο λόγο, ήταν Κατερίνα. Η Κατερίνα στο Δάσος από Αλάτι.

Η Sally Pomme Clayton είναι παραμυθού. Τη γνώρισα το περασμένο καλοκαίρι. Το πρώτο που με εντυπωσίασε ήταν η χροιά της φωνής της – σα βγαλμένη από κάτι μεσαιωνικούς και ανατολίτικους μαζί μύθους, βαθιά και γλυκιά ταυτόχρονα. Η Sally είναι Αγγλίδα και εργάζεται ως παραμυθού, ναι, παραμυθού (storyteller, κατά το αγγλικότερον). Έχει δώσει (και δίνει ακόμα) πολλές παραστάσεις βασισμένες σε παραμύθια που έχει γράψει η ίδια σε σχολεία, θέατρα, στο Βρετανικό Μουσείο, το Barbican, το κέντρο Southbank και αλλού.

Τον Ιούλιο την άκουσα να λέει ένα πραγματικά αξέχαστο παραμύθι (για ένα μικρό κοριτσάκι που έχασε το δρόμο του) σε μία βάφτιση της μικρής κορούλας μιας φίλης μου. Το παραμύθι ήταν αστείο, μαγικό, συγκινητικό, τρομακτικό, είχε σκοτεινούς άσχημους γέρους μπροστά στο τζάκι, είχε τρυφερότητα, και τελείωνε με πολλή πολλή αγάπη (ήταν γραμμένο αποκλειστικά για τη μικρούλα που βαφτίστηκε, και όλοι, χειροκροτώντας συγκινημένοι, καταλήξαμε να φωνάζουμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε το ολοκαίνουργιο όνομά της – Βιργινία, Βιρ-γι-νί-α, ΒΙΡΓΙΝΙΑ!!! – για να το ακούσει καλύτερα ο καλός, τελικά, γέρος μπροστά στο τζάκι. Εκείνος το άκουσε και τελικά έδωσε στη μικρούλα το φαγητό και το νερό που του ζητούσε, μέσα σε μια πολύχρωμη τρελλή γιορτή). Υπέροχο.

Παρέα με τη νεαρή ζωγράφο Virginia Lee, κόρη του Alan Lee, καλλιτεχνικού υπεύθυνου του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (το μήλο κάτω απ΄τη μηλιά θα πέσει..), η Sally ετοίμασε ένα άλλο παραμύθι, βασισμένο στο γνωστό σκοτεινό μύθο της Περσεφόνης. Η μητρική αγάπη, οι θεοί, η τιμωρία, ο έρωτας, οι εναλλαγές των εποχών, η προδοσία, η απαγωγή, όλα εμφανίζονται με άλλο χρώμα και με μια τέτοια ποιητική μαγεία που άφησε τον 5χρονο Δημήτρη και την 3χρονη Μαρία, παιδάκια φίλης μου, άφωνους. Τους το πήρα δώρο και με έβαζαν να τους το διαβάζω ξανά και ξανά γιατί δε χόρταιναν, και μαζί δε χόρταινα κι εγώ, το παραμύθι-μύθο και τα έκπληκτα προσωπάκια τους κάθε φορά που γυρνούσα σελίδα. Ξανά και ξανά.

Η Sally, που έχει μεγάλη αγάπη στην Ελλάδα και μιλάει και λίγα Ελληνικά, πρόσφατα συνεργάστηκε και με το Βρετανικό Μουσείο, στο τρομερά πρωτότυπο project του με το BBC The History of the World in 100 Objects. Έφτιαξε ιστορίες που ξεπηδούσαν από τα χρόνια που η Ρώμη κυρίευε τον κόσμο ολόκληρο μέχρι την αυλή του παλατιού του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή. Δεν κατάφερα να την ακούσω, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα ήταν σαγηνευτική.

Το “Περσεφόνη – Η Λατρεμένη Κόρη” κυκλοφορεί μεταφρασμένο από το Μεταίχμιο και είναι ένα αριστούργημα. Είναι παραμύθι, είναι ο μύθος, κάθε σελίδα είναι, χωρίς υπερβολή, ένα έργο τέχνης, και, όσο κι αν δε φαίνεται σε αυτούς τους 24 βαθμούς, έρχονται τελικά Χριστούγεννα. Χωρίς παραμύθι Χριστούγεννα δε γίνονται, γίνονται;