Σκοτάδι στο Φως

Όσοι από εμάς παρακολουθούμε με ευλάβεια τις περιπέτειες του Χάρη Κόκκινου δια χειρός Ευτυχίας Γιαννάκη, αναμέναμε με νοσηρή σχεδόν περιέργεια και άκρατη ανυπομονησία την κατάληξη της Τριλογίας της Αθήνας.

Η ασθένεια του φανατικού αναγνώστη είναι, φίλοι μου, η εξής, και όποιος δεν παραδέχεται ότι την κουβαλά ψεύδεται ακραία: ο φανατικός αναγνώστης νομίζει ότι ξέρει καλύτερα από το συγγραφέα ποια θα έπρεπε να είναι η τύχη των ηρώων της αγαπημένης του σειράς. Ο φανατικός αναγνώστης έχει άποψη για όλα: για τους ήρωες, τον πρωταγωνιστή, την τελική υπόθεση, για τη λύση της, τις ανατροπές, τα πάντα.

Έτσι και στην περίπτωση του Χάρη Κόκκινου. Πριν ακόμα πιάσουμε στα χέρια μας την Πόλη στο Φως, το τρίτο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ίκαρος, γνωστοί και φίλοι, και πρώτη-πρώτη εγώ, αναρωτιόμασταν τι να επιφύλασσε η πένα της Γιαννάκη για τον Κόκκινο, τη Μάρθα, το Νίκο, τα θύματα και τους δράστες.

Κόντρα σε κάθε ανησυχία, διαψεύδοντας κάθε εμπεριστατωμένη τάχα μου άποψη ημών των φανατικών αναγνωστών, η Ευτυχία Γιαννάκη κλείνει την Τριλογία ανοίγοντας νέα, γενναία κεφάλαια: με γραφή ώριμη και τολμηρή, υφαίνει μία υπόθεση δολοφονίας α λα Σάρον Τέϊτ, την οποία πλαισιώνει με τα κατακάθια του ελληνικού και βαλκανικού υποκόσμου με φόντο την αθηναϊκή ριβιέρα. Παράλληλα, παρακολουθεί τον ταλαίπωρο πλην όμως αποφασιστικό Χάρη Κόκκινο να επιχειρεί τη διαλεύκανση της ειδεχθούς δολοφονίας ενώ καλείται να προστρέξει και να συμπαρασταθεί στον υπόδικο γιο του.

Η Γιαννάκη και η γραφή της ωριμάζουν μαζί με τους ήρωές της και τα πάθη τους. Με λόγο πολύ καλοδουλεμένο  – πράγμα ολοένα και σπανιότερο στο αναλφάβητο χάος που επικρατεί στην τρέντυ πλημμύρα κακών εγχώριων αστυνομικών πονημάτων – και μακράν πιο εσωτερικό από τα προηγούμενα δύο βιβλία, με υπόθεση εξαιρετικά τολμηρή (στα χρονικά του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος δεν έχω διαβάσει ποτέ μία τόσο ακραία περιγραφή δολοφονίας), η Πόλη στο Φως κινείται ανάμεσα στο noir και στο whodunnit, ενώ φωτίζεται, ή μάλλον σκουραίνει, από κοφτές πινελιές υπαρξιακών, βαθιά ανθρώπινων ερωτημάτων.

Κλείνοντας την Πόλη στο Φως, και δυσκολευόμενος να ξεπεράσεις το σοκ της – κυριολεκτικά – τελευταίας σελίδας, ως φανατικός αναγνώστης και ακόλουθος του Χάρη Κόκκινου είσαι σίγουρος για δύο τουλάχιστον πράγματα: Πρώτον, η Ευτυχία Γιαννάκη σε έχει εκπλήξει, σε έχει συναρπάσει, σε έχει προβληματίσει, και σίγουρα δεν σε έχει απογοηητεύσει. Δεύτερον, ακόμα και αν οι περιπέτειες του Χάρη Κόκκινου βρουν ποτέ συνέχεια σε κάποιο επόμενο βιβλίο, τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο.