«Το Πτώμα»: Τρομάζει πάντα η πρώτη φορά

Η πρώτη φορά που μίλησα δημοσίως ήταν το 2001 σε ενα συνέδριο στη Γλασκόβη. Πρωτοετής υποψήφια διδάκτωρ τότε, είχα δυο μέρες να κοιμηθώ από το άγχος, φορούσα λάθος παπούτσια και είχα ένα αφελώς υπερφιλόδοξο θέμα («The notion of ethnicity in Archaic and Classical Greece», ή αλλιώς «Εγώ ειμί ο Μεσσίας που θα απαντήσω σε όσα σας απασχολούσαν τόσα χρόνια, ω ταπεινοί αρχαιολόγοι»).

Έκτοτε έχω μιλήσει σε πάρα πολλά συνέδρια με θέματα διάφορα (Από την ανάλυση ενός εννοιολογικού μοντέλου που αποτυπώνει τις ερευνητικές πρακτικές των φιλολόγων – όπως λέμε πανικός ψυχής τε και σώματος – μέχρι το all-time αγαπημένο μου «Ταφές βρεφών στην Κλασική Κορινθία»), άλλες φορές με επιτυχία και άλλες παταγωδώς αποτυχημένα (Κράτησα την ψυχραιμία μου, και μετά ξέσπασα σε γοερά κλάματα κλειδαμπαρωμένη στην τουαλέτα. Κυρία.)

Υπάρχουν φυσικά και οι κοινοί παρονομαστές: με τα χρόνια έχω μάθει να μη χρειάζομαι κείμενο μπροστά μου, προσπαθώ να μη λέω «εεε» ανάμεσα στις λέξεις, να είμαι σχετικά ευχάριστη (ακόμα και στις ταφές βρεφών), μου αρέσουν οι πολύχρωμες παρουσιάσεις PowerPoint, και, βασικά, έχω πάντα ένα ελεγχόμενο άγχος.

Σήμερα, για παράδειγμα: στις 8.30 μ.μ., στη Λέσχη Φίλων Κόμιξ, Αγίας Ειρήνης 5 κοντά στο Μοναστηράκι, θα μιλήσω στην παρουσίαση ενός βιβλίου. Έχω ξαναγράψει για το Πτώμα εδώ κι εδώ, έγραψα κι ένα μικρό κείμενο που φιλοξενείται στο Lifo αυτής της εβδομάδας, έχω διαβάσει το βιβλίο δυο-τρεις φορές, γνωρίζω τους συγγραφείς πολύ καλά κι έχω γνωρίσει και τον εικονογράφο. Είμαι δηλαδή καλά διαβασμένη. Κανονικά θα έπρεπε να είναι απλούστατο. Αλλά δεν είναι.

Να έχω ένα χαρτάκι μαζί μου, ένα post-it μήπως χάσω τα λόγια μου; Όχι, τι λες, το έχεις κόψει εδώ και καιρό, πάντα κορόιδευες σιωπηλά αυτούς που έχουν χαρτιά μπροστά τους, κάποτε έφυγες κι από την αίθουσα επιδεικτικά όταν κάποιος ανέβηκε στο βήμα με ένα πάκο κόλλες Α4 ανά χείρας. Κι αν με πιάσουν τα γέλια; Δε σε έχουν πιάσει ποτέ, πάψε επιτέλους να έχεις αυτό το άγχος κάθε φορά. Κι αν πω καμιά βλακεία; Δε θα πεις. Κι αν ο κόσμος βαρεθεί; Ε, δεν πειράζει, ας βαρεθεί. Θα το ξεπεράσεις.

Και το βασικότερο:

Πάντα όταν δίνω μία ομιλία προτιμώ να μην υπάρχει στην αίθουσα ούτε ένας φίλος, γνωστός ή συγγενής μου. Φοβάμαι μήπως εκτεθώ, μήπως χάσω τα λόγια μου, μη γελάσω, με πιάνουν ένα σωρό ανόητες ανασφάλειες. Κανένας συγγενής δε με έχει δει ποτέ σε ομιλία, οι φίλοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού, ακόμη και η προσέλευση συναδέλφων είναι αυστηρά ελεγχόμενη. Επίσης, όσα βιντεάκια και ακουστικά αρχεία κυκλοφορούν διαδικτυακά προσπαθώ να τα καθιστώ απροσπέλαστα – ούτε εγώ η ίδια δεν αντέχω να τα βλέπω.

Παράξενο, αλλά συμβαίνει: για πρώτη μου φορά σήμερα θέλω να είναι αλλιώς.

Σήμερα ελπίζω να έρθει πολύς κόσμος, να δω πολλούς φίλους, να ξεφυλλίσουν όλοι το Πτώμα, να είναι εκεί κι ας με τρομάζει λιγάκι.

Αξίζει.

Ραντεβού απόψε κάπου κοντά στο Μοναστηράκι λοιπόν.