Μέσα στο μήνα κυκλοφορεί το πιο παράξενο βιβλίο. Είχα την τύχη να το διαβάσω όταν ήταν ακόμη στις διορθώσεις, πριν από περίπου τρεις μήνες.
Το Πτώμα, παρά τον απλό του τίτλο, δεν είναι μία καθόλου απλή ιστορία. Είναι μία ιστορία θλιβερή κι αισιόδοξη, μία ιστορία αποξένωσης και διλημμάτων. Σουρεαλιστική. Σκοτεινή. Και βρωμάει.
Η τελευταία αυτή δουλειά του Τάσου Ζαφειριάδη, ο οποίος συνέλαβε την κεντρική ιδέα και ο οποίος έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου, έχει την καθοριστική πινελιά του Γιάννη Παλαβού, ο οποίος έδωσε τη διέξοδο σε ένα από τα πιο αλλόκοτα διλήμματα που έχω συναντήσει ποτέ σε βιβλίο. Όμως, αυτό που πραγματικά κάνει τη διαφορά στο Πτώμα, είναι η εξαίσια εικονογράφηση του Θανάση Πέτρου – κάθε καρέ είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης.
Μέχρι, λοιπόν, να κυκλοφορήσει το βιβλίο, εγώ θα ακούω ένα κομμάτι που του ταιριάζει απόλυτα. Σουρεαλιστικό, σκοτεινό και υπέροχο:
Don't Ever Read Me 
Υπέροχο φαίνεται…