Δεν έχει το χιούμορ και τις απλές γραμμές του Joe Matt. Δεν έχει τη σχεδιαστική αλληγορία του Art Spiegelman. Δεν έχει το σύνθετο κυβιστικό σχέδιο του Chris Ware. Δεν έχει το αφαιρετικό μεταμοντέρνο στυλ του David Mazzucchelli. Και, βέβαια, δεν έχει τη συντομία και τη γραμμική αφήγηση του πρωτομάστορα του είδους Charles Schulz.
Habibi
And we would sit out on the fire escape and watch the sunrise over the rooftops
Κυκλοφόρησε προχτές.
Όσοι πρόλαβαν να διαβάσουν τις 672 σελίδες του και να χαθούν στο περίτεχνο σχέδιο μαγεύτηκαν. Κάποιοι έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν ως τη Μεγαλύτερη Ιστορία που Ζωγραφίστηκε Ποτέ.
Το Habibi του Craig Thompson κατάφερε μέσα σε δύο μέρες από την κυκλοφορία του να κάνει κόσμο να παραμιλάει.
Ακόμη το περιμένω. Μόλις καταφτάσει θα κλειστώ σε ένα δωμάτιο με 7 κιλά Cadbury’s και θα ξαναβγώ μόνο όταν έχω πάρει 4 κιλά και το έχω μάθει όλο απ’ έξω.
Μέχρι τότε:
1. Χαζεύω τις ελάχιστες εικόνες που κυκλοφορούν.
2. Διαβάζω τα ελάχιστα quotes που μπορώ να βρω:
«She is my sister, my mother, my teacher. Then I turned her into an object of lust. What choice do we have but to construct an ideal, an idol, to impose on the beloved?”
3. Διαβάζω συνεντεύξεις του μάγου-graph novelist. Βλέπω, επίσης, ότι θα παρουσιάσει το βιβλίο στο Παρίσι, το Τορίνο και το Άμστερνταμ και σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω από κοντά.
4. Ακούω δυνατά αυτό το τρελό τραγούδι του Don McCloskey από το οποίο προέρχεται και ο τίτλος της ανάρτησης, και μου φαίνεται καταπληκτικό πώς το video ταιριάζει με την εικονογράφηση του αγαπημένου μου Blankets.
Habibi, ή ποιος είναι ο μόνος λόγος που ανυπομονώ να φύγει το καλοκαίρι
Μετράω τις μέρες ως τις 20 Σεπτεμβρίου.
“I love walking in London”, said Mrs. Dalloway.
Όποτε βρίσκομαι στο Λονδίνο πηγαίνω στο Foyles. Είναι το πιο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, όχι μόνο γιατί είναι πάντα τρομερά ενημερωμένο, όχι μόνο για τις διάσπαρτες δερμάτινες πολυθρόνες, αλλά και γιατί δεν υπάρχει άλλο βιβλιοπωλείο με τόσο κατατοπισμένο προσωπικό: το ράφι με τις προτάσεις των υπαλλήλων, μόλις μπαίνεις αριστερά, είναι πάντα συναρπαστικό.
Don't Ever Read Me 