Δεν έχει το χιούμορ και τις απλές γραμμές του Joe Matt. Δεν έχει τη σχεδιαστική αλληγορία του Art Spiegelman. Δεν έχει το σύνθετο κυβιστικό σχέδιο του Chris Ware. Δεν έχει το αφαιρετικό μεταμοντέρνο στυλ του David Mazzucchelli. Και, βέβαια, δεν έχει τη συντομία και τη γραμμική αφήγηση του πρωτομάστορα του είδους Charles Schulz.
David Mazzucchelli
A cartoonist’s cartoonist’s masterpiece
Έκανα το λάθος να σταθώ για μέρες στο δισδιάστατο, ολίγον μουντό pop εξώφυλλο. Τη στιγμή που κράτησα, όμως, το Asterios Polyp στα χέρια μου, κατάλαβα ότι αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο βιβλίο.
It was a wrong number that started it…
Διάβαζα στο Lifo της περασμένης εβδομάδας μία ενδιαφέρουσα στήλη για την άνοδο και την πτώση του ελληνικού κόμικ. Στη στήλη αυτή, λοιπόν, ο Λευτέρης Σταυριανός, εκδότης της Jemma Press, υποστηρίζει ότι «Το graphic novel είναι ένας αδόκιμος όρος, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον όρο κόμικ μ’ ένα πιο φανταχτερό “περιτύλιγμα”». «Κι ο όρος κόμικ», συνεχίζει ο Σταυριανός, «μπορεί να είναι αδόκιμος –όλα τα κόμικς δεν είναι κωμικά- αλλά τουλάχιστον είναι ένα όρος καθιερωμένος κι έχει διαρκέσει σχεδόν έναν αιώνα. Ευτυχώς, αυτή δεν είναι μόνο δική μου θέση αλλά και πολλών σημαντικών δημιουργών, όπως ο Neil Gaiman και ο Alan Moore». Χμμμ.
Don't Ever Read Me 