Ζήτημα Ζωής

Θα περίμενε κανείς πως ένα graphic memoir που αποτυπώνει τη σχέση πατέρα-γιου ανατέμνοντας τρεις γενιές αντρών θα ήταν βαρύ, ασήκωτο, θα εκβίαζε το συναίσθημα και, εν τέλει, θα ήταν γεμάτο κοινοτοπίες. Το βιβλίο, όμως, του Jeffrey Brown με τον απλό τίτλο A Matter of Life καταφέρνει να διαψεύσει κάθε τέτοια επιφύλαξη.

Habibi του Craig Thompson: Το graph novel ένα βήμα μπροστά

Δεν έχει το χιούμορ και τις απλές γραμμές του Joe Matt. Δεν έχει τη σχεδιαστική αλληγορία του Art Spiegelman. Δεν έχει το σύνθετο κυβιστικό σχέδιο του Chris Ware. Δεν έχει το αφαιρετικό μεταμοντέρνο στυλ του David Mazzucchelli. Και, βέβαια, δεν έχει τη συντομία και τη γραμμική αφήγηση του πρωτομάστορα του είδους Charles Schulz.

And we would sit out on the fire escape and watch the sunrise over the rooftops

Κυκλοφόρησε προχτές.

Όσοι πρόλαβαν να διαβάσουν τις 672 σελίδες του και να χαθούν στο περίτεχνο σχέδιο μαγεύτηκαν. Κάποιοι έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν ως τη Μεγαλύτερη Ιστορία που Ζωγραφίστηκε Ποτέ.

Το Habibi του Craig Thompson κατάφερε μέσα σε δύο μέρες από την κυκλοφορία του να κάνει κόσμο να παραμιλάει.

Ακόμη το περιμένω. Μόλις καταφτάσει θα κλειστώ σε ένα δωμάτιο με 7 κιλά Cadbury’s και θα ξαναβγώ μόνο όταν έχω πάρει 4 κιλά και το έχω μάθει όλο απ’ έξω.

Μέχρι τότε:

1. Χαζεύω τις ελάχιστες εικόνες που κυκλοφορούν.

2. Διαβάζω τα ελάχιστα quotes που μπορώ να βρω:

«She is my sister, my mother, my teacher. Then I turned her into an object of lust. What choice do we have but to construct an ideal, an idol, to impose on the beloved?”

3. Διαβάζω συνεντεύξεις του μάγου-graph novelist. Βλέπω, επίσης, ότι θα παρουσιάσει το βιβλίο στο Παρίσι, το Τορίνο και το Άμστερνταμ και σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω από κοντά.

4. Ακούω δυνατά αυτό το τρελό τραγούδι του Don McCloskey από το οποίο προέρχεται και ο τίτλος της ανάρτησης, και μου φαίνεται καταπληκτικό πώς το video ταιριάζει με την εικονογράφηση του αγαπημένου μου Blankets.

 

 

Habibi, ή ποιος είναι ο μόνος λόγος που ανυπομονώ να φύγει το καλοκαίρι

Μετράω τις μέρες ως τις 20 Σεπτεμβρίου.

Μια φωτογραφία για το Λεοντόκαρδο

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στην παρουσίαση του νέου βιβλίου το Ηλία Κυριαζή, Μια Καρδιά για το Λεοντόκαρδο. Το κόμικ, το οποίο είναι φωτεινό, πολύ χρωματιστό και πρωτότυπο με ένα ρετρό τρόπο, ενθουσίασε τους ειδικούς – είπα, λοιπόν, να πάω να τον δω από κοντά. Μαζί μου ήταν η φίλη μου η Λίλα, η οποία εσχάτως αποτελεί το μονοπρόσωπο φωτογραφικό μου συνεργείο. Η Λίλα τράβηξε τις παρακάτω φωτογραφίες και την ευχαριστώ πολύ!

“I love walking in London”, said Mrs. Dalloway.

Όποτε βρίσκομαι στο Λονδίνο πηγαίνω στο Foyles. Είναι το πιο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, όχι μόνο γιατί είναι πάντα τρομερά ενημερωμένο, όχι μόνο για τις διάσπαρτες δερμάτινες πολυθρόνες, αλλά και γιατί δεν υπάρχει άλλο βιβλιοπωλείο με τόσο κατατοπισμένο προσωπικό: το ράφι με τις προτάσεις των υπαλλήλων, μόλις μπαίνεις αριστερά, είναι πάντα συναρπαστικό.

Προφανώς δεν είναι αυτό που νομίζεις

Εντάξει λοιπόν. Το παραδέχομαι. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιβλία πριν κυκλοφορήσουν, να βλέπω ταινίες πριν προβληθούν, να είμαι ενήμερη και με άποψη όσο οι γύρω μου χαζεύουν αμέριμνοι. Ο αναμάρτητος ας με λιθοβολήσει πρώτος.

Θύμωσα

Δεν το συνηθίζω να γκρινιάζω – τουλάχιστον όχι σε αυτό το blog. Όμως σήμερα βρέθηκα σε ένα από τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία της Αθήνας για να πάρω Χριστουγεννιάτικες κάρτες για τους φίλους που είναι μακριά και μου λείπουν και να σκεφτώ και μερικές ιδέες για δώρα.

Όπως είχα γράψει και σε ένα από τα πρώτα μου post, το Blankets είναι από τα ομορφότερα βιβλία που διάβασα φέτος. Σε μια σύντομη κουβέντα που είχα πρόσφατα με τον Τ. (που είναι καρτουνίστας ο ίδιος και ασχολείται με αυτό το σούπερ blog), με έπεισε πως είναι καλό να αγοράζω ελληνικές μεταφράσεις κάποιων graph novels γιατί είναι καλές (συμφωνώ) και γιατί πρέπει να στηρίξουμε την ελληνική αγορά (δεν ξέρω αν συμφωνώ και δεν ξέρω καλά-καλά αν κι εκείνος το πιστεύει).

Όλα αυτά είναι όσα είχα στο μυαλό μου σήμερα λοιπόν στο μεγάλο κεντρικό βιβλιοπωλείο. Επιπλέον, έχοντας μόλις πληρώσει την περαίωσή μου (και χωρίς ακόμα να έχω προλάβει πιω το απαραίτητο ποτήρι αλκοόλ για να το ξεπεράσω), αποφάσισα να αγοράσω το Blankets στην ελληνική μετάφραση για δώρο σε μια φίλη μου, ώστε να κόψω τιμολόγιο και να αποκτήσω επιτέλους φορολογική συνείδηση περνώντας την αγορά ως έξοδο στο βιβλίο μου.

Πλησίασα το ράφι, πήρα το βιβλίο, το γύρισα να δω την τιμή και ιδού τι αντίκρυσα:

Το ξανακοίταξα, σιγουρεύτηκα ότι έβλεπα καλά, και μετά χώθηκα πίσω από κάτι ράφια για να πάρω τη φωτογραφία αυτή από το κινητό μου.

Ντροπή.

50 ευρώ; Ε, όχι.

Ας μην κόψω τιμολόγιο. Ας μη στηρίξω εγώ την ελληνική αγορά. Ας μην ενισχύσω τους Έλληνες μεταφραστές του (εξαιρετικού) Blankets. Θα το παραγγείλω από το Amazon. Να γιατί:

Και γιατί θύμωσα.

Maybe I’m sad about wanting you. I’m not too comfortable with wanting someone.

Το παραδέχομαι. Για πολλά χρόνια ήμουν πολύ προκατειλημμένη. Τα graphic novels τα είχα συνδέσει με το μικρό μου αδερφό (από τα 12 του χρόνια με ανάγκαζε να τον πηγαίνω στο υπόγειο Tilt της οδού Ασκληπιού για να τα αγοράζει με το πενιχρό του χαρτζιλίκι, και με έβαζε να του παίρνω και κάνα-δυο και με τα δικά μου –πόσο να αντέξω πια) και με όσους «δεν άντεχαν το κείμενο», «ήθελαν καμιά εικόνα για να καταλάβουν την πλοκή», και, ακόμα χειρότερα, «έψαχναν έναν Ποπάυ για ενηλίκους».

Έκανα λάθος.