Habibi του Craig Thompson: Το graph novel ένα βήμα μπροστά

Δεν έχει το χιούμορ και τις απλές γραμμές του Joe Matt. Δεν έχει τη σχεδιαστική αλληγορία του Art Spiegelman. Δεν έχει το σύνθετο κυβιστικό σχέδιο του Chris Ware. Δεν έχει το αφαιρετικό μεταμοντέρνο στυλ του David Mazzucchelli. Και, βέβαια, δεν έχει τη συντομία και τη γραμμική αφήγηση του πρωτομάστορα του είδους Charles Schulz.

Maybe I’m sad about wanting you. I’m not too comfortable with wanting someone.

Το παραδέχομαι. Για πολλά χρόνια ήμουν πολύ προκατειλημμένη. Τα graphic novels τα είχα συνδέσει με το μικρό μου αδερφό (από τα 12 του χρόνια με ανάγκαζε να τον πηγαίνω στο υπόγειο Tilt της οδού Ασκληπιού για να τα αγοράζει με το πενιχρό του χαρτζιλίκι, και με έβαζε να του παίρνω και κάνα-δυο και με τα δικά μου –πόσο να αντέξω πια) και με όσους «δεν άντεχαν το κείμενο», «ήθελαν καμιά εικόνα για να καταλάβουν την πλοκή», και, ακόμα χειρότερα, «έψαχναν έναν Ποπάυ για ενηλίκους».

Έκανα λάθος.