Θα το πω, κι ας είναι κλισέ: Το ήξερα. Το πίστευα, το περίμενα. Το ήξερα βρε παιδί μου. Πώς να το κάνουμε;
Όσο πιο πολύ διάβαζα ελληνικά βιβλία, τόσο πιο πολύ το περίμενα. Όσο πιο πολλά μέτρια ελληνικά βιβλία έπεφταν στα χέρια μου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τόσο πιο πολύ ανυπομονούσα. Το νέο κατέφτασε όπως όλα τα καλά νέα: εκεί που δεν το περίμενα. Ένα απόγευμα στο γραφείο. Ήταν ένα σύντομο μήνυμα, απλούστερο και λιγότερο περίτεχνο από αυτά στα οποία με έχει συνηθίσει.
Μπαίνω αμέσως στο θέμα, όπως μου είπε κι ο ίδιος: Το Αστείο, η νέα συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Παλαβού βρήκε εκδοτικό οίκο. Βγαίνει στις αρχές της νέας χρονιάς, της – τελικά όχι και τόσο – δίσεκτης, με πολύ ωραίο εξώφυλλο, εκτός των άλλων.
Cut. Flashback.
Πριν από περίπου τρεις μήνες ο Γιάννης Παλαβός, ο οποίος, εκτός από το ότι είναι φίλος μου, έχει γράψει άλλο ενάμισι βιβλίο (κατά τα λεγόμενα του ιδίου – το ένα είναι παρέα με το Σωτήρη Μπαμπατζιμόπουλο), μου έλεγε ότι το Αστείο, το νέο του βιβλίο, δεν έβρισκε εκδοτικό οίκο. Ακουγόταν προβληματισμένος, λίγο απογοητευμένος, μάταια του λέγαμε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι, εκείνος δυσπιστούσε. Προτιμούσε να μη βλέπει το χαλεπόν των καιρών αλλά τα προβλήματα της δουλειάς του. Αναρωτιόταν μήπως ήταν ανεπαρκής. Τότε σκεφτόμουν πόσο σπάνιο είναι αυτό, πόσο αντίθετο προς το ήθος της εποχής, την αναίσχυντη αυτοαναφορά κι επιμελώς κεκαλυμμένη αυταρέσκεια πολλών νέων Ελλήνων συγγραφέων.
Εγώ τότε είχα κάνει μία σχετική ανάρτηση, κάποιοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν και το έκαναν, κάποιοι άλλοι έμειναν στα λόγια, κάποιοι τρίτοι που δεν είχαν τη δυνατότητα να βοηθήσουν ζήτησαν απλά να διαβάσουν λίγα διηγήματα από τη συλλογή. Ένας από αυτούς ήταν ένας φίλος δημοσιογράφος, που εκτιμώ όσο λίγους. Θυμάμαι ακόμη την αντίδρασή του: «Ρε γαμώτο», μου είχε είπε, «τόσα σκουπίδια κυκλοφορούν επειδή κάποιοι είναι δικτυωμένοι, και δεν μπορεί να βρει εκδότη ο Παλαβός;» «Πώς να βρει;» του είπα εγώ, «Αφού η διαπλοκή του Γιάννη με τα μέσα περιορίζεται σε μένα και σε σένα;» Είχαμε γελάσει με παράπονο.
Δε θέλω να γράψω τα συνηθισμένα, αλλά μου είναι δύσκολο: Όχι λοιπόν, δεν είναι όλα μαύρα. Ναι, υπάρχει κρίση, και αυτό τα κάνει όλα πιο δύσκολα, αλλά όχι ακατόρθωτα. Και ναι, το βιβλίο του Γιάννη είναι πολύ καλό. Παρά τις δυσκολίες της σύμβασης του διηγήματος, ο Γιάννης είναι ευρηματικός, είναι συγκινητικός, έχει πλάκα, στυλ γραφής πολύ ιδιαίτερο, και, βασικά, δεν έχει εμμονές. Δεν τραγουδάει το ίδιο τραγούδι σε λούπα. Κάθε μία ιστορία είναι τελείως διαφορετική από την προηγούμενη.
Και κάτι για το τέλος: Το Αστείο δεν είναι το μόνο βιβλίο του Γιάννη Παλαβού που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Εντός του τρέχοντος μήνα κυκλοφορεί μία δουλειά του Γιάννη με τον (επίσης φίλο μου) Τάσο Ζαφειριάδη, οι οποίοι έγραψαν κείμενο εικονογραφημένο εξαιρετικά από το Θανάση Πέτρου. Ο τίτλος αυτού, Το Πτώμα.
Από το Πτώμα στο Αστείο, λοιπόν. Τίτλοι απλοί κι ωραίοι, λες κι είναι βγαλμένοι από το Spleen του Μπωντλαίρ.
*Του Θεού η χάρη μας φυλάει απ’ τα σουξέ, Γιάννη.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Don't Ever Read Me 