«Την κάνουμε ταράτσα;» «ΛΟΛ ρε φίλε, τι λε ρε νουμεράκι;»

Ήταν, νομίζω, κάθε Δευτέρα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, κάθε βδομάδα περίμενα την ώρα που θα καθίσω στον καφέ καναπέ του σαλονιού για να δω 10 Μικρούς Μήτσους. Όταν τελείωναν, απλά περίμενα την επόμενη βδομάδα. Μου άρεσαν όλοι ανεξαιρέτως, αλλά νομίζω πως δεν είμαι η μόνη που είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Τζίμη. Όχι μόνο γιατί δίπλα του έπαιζε ο νεαρούλης Χριστόφορος, αλλά και γιατί κάπως, κάπου, ταυτιζόμουν. Ήταν αυτή η συνεννόηση της ασυνεννοησίας («αγαπάω αφού»), η ανοησία («Πάμε Βασιλόπουλο να χαζέψουμε μουστάρδες;»), τα σκοτωμένα ελληνικά που μιλούσα κι εγώ στο σχολείο.