«Ας μην κρυβόμαστε: η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για το ποιον κατηγορεί, αρκεί να κατηγορήσει κάποιον»

Οι υποθέσεις είναι πολλές κι εξ’ ίσου απάνθρωπες.

Ο Υπνωτιστής

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, η τριπλή ειδεχθέστατη δολοφονία μίας οικογένειας δεν είναι παρά η αφορμή.

Last night I dreamt I went to Manderley again*

Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια, κάπου στο βόρειο Δουβλίνο, είχα δει τη Rebecca – το βασισμένο στο βιβλίο της Daphne du Maurier έργο του Alfred Hitchcock.

Νύχτα Θρίλερ

Ήταν καλοκαίρι του 2004.

Το σχεδιάζαμε καιρό: Η Δάφνη θα ερχόταν από το σπίτι, θα πηγαίναμε στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς, θα γυρίζαμε, θα φτιάχναμε ποτά, θα σβήναμε τα φώτα και θα βλέπαμε ένα ανατριχιαστικό, φρικιαστικό, εφιαλτικό θρίλερ.

Τα πετύχαμε όλα: Ήμουν μόνη στο σπίτι, η Δάφνη έφτασε κατά τις 9.30 («να έχει νυχτώσει για τα καλά»), πήγαμε στο βίντεο κλαμπ, ο τύπος μας πρότεινε μία ταινία, τον εμπιστευτήκαμε, γυρίσαμε στο σπίτι χαχανίζοντας, φτιάξαμε ποτά, απλωθήκαμε στον καναπέ, κλείσαμε τα φώτα και βάλαμε την ταινία να παίζει.

Μικρή παρένθεση: Η Δάφνη κι εγώ είμαστε φίλες πάνω από 15 χρόνια. Ένα από αυτά που μας ενώνουν είναι η αγάπη μας για τα θρίλερ, βιβλία και ταινίες. Τα βιβλία που μου κάνει δώρο είναι πάντα τα καλύτερα του είδους, με νεκρά παιδιά στα έλη της σκανδιναβικής επαρχίας, με διαμελισμένες πόρνες στα πανδοχεία της Σκοτίας, με ψυχοπαθείς διπολικούς που όμως τελικά δεν είναι δολοφόνοι – διότι η Δάφνη κι εγώ το ξέρουμε καλά: Αν δεν έχει ανατροπή, δεν είναι καλό. Κατά προτίμηση στις 3 τελευταίες σελίδες ή/και ενάμισι λεπτό πριν τους τίτλους τέλους. Μιλάμε λοιπόν για βετεράνους του είδους, η Δάφνη κι εγώ. Κλείνει η παρένθεση.

Πίσω στο καλοκαίρι του 2004 λοιπόν, στον καναπέ, η γαλλική ταινία ξεκινάει, όλα καλά, δύο νεαρές φοιτήτριες οδηγούν ανέμελες προς το εξοχικό της μίας. Γουλιά κρασί εγώ, τσεκάρισμα κινητού η Δάφνη. Οι φοιτήτριες φτάνουν, οι γονείς της μίας ετοιμάζουν δείπνο, όλοι χαρούμενοι. «Πάμε αύριο για μπάνιο;», εγώ. «Αμέ!», η Δάφνη. Νυχτώνει στο εξοχικό, όλοι πάνε για ύπνο ημιμεθείς και χαρωποί, και κάποιος χτυπάει την πόρτα. Ανασκουμπώνομαι, οκλαδόν στον καναπέ πια. Το ίδιο και η Δάφνη. Ακολουθεί μακελειό από τα λίγα. Με ένταση να κορυφώνεται. Εν τω μεταξύ αεράκι κουνάει τις κουρτίνες του σαλονιού. Κοιταζόμαστε. Ξαναρίχνουμε ματιές στην ΤΡΟΜΕΡΗ σφαγή. Ξανακοιταζόμαστε. Μιλούν τα – έντρομα – μάτια. Σηκώνομαι σαν υπνωτισμένη και κλείνω την ταινία. «Λοιπόν, αύριο στις 11 θα είμαι εδώ. Άσε το μπάνιο. Θα την τελειώσουμε αύριο».

Είδαμε το Haute Tension του Alexandre Aja μεσημέρι – με καφέ αντί για ποτό, με το σπίτι κατάφωτο, σαν άβγαλτες φοβισμένες παιδίσκες. Εμείς, οι βετεράνοι του crime. Ήττα. Τι είχε συμβεί; Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει.

Δεν ήταν το μακελειό. Δεν ήταν το σπλάτερ. Δεν ήταν το ανθρωποκυνηγητό. Ήταν μάλλον η διάθεσή μας, αυτή που μου έλειπε όταν είδα προχτές το Woman in Black κι ευχόμουν να είχα διαβάσει το βιβλίο της Susan Hill καλύτερα (Daniel Radcliffe, θα είσαι πάντα ο μικρός μάγος της καρδιάς μας, οι ταινίες ενηλίκων δεν είναι για σένα).

Παρακολουθώντας το χλιαρό Woman in Black, νοστάλγησα τη βραδιά εκείνη, 8 χρόνια πριν, όταν η Δάφνη κι εγώ κλείσαμε το Haute Tension λίγο μετά από αυτή την καταπληκτική σκηνή:

Αυτές τις ημέρες διαβάζουμε κι οι δύο crime fiction με μανία και είπαμε να επαναλάβουμε μία βραδιά προβολής. Κατά προτίμηση, μία βραδιά που θα διακοπεί λόγω τρόμου και αδρεναλίνης.

Κάθε πρόταση ευπρόσδεκτη.

Η εκδίκηση, ένα πιάτο που τρώγεται παγωμένο

Αυτό το Σαββατοκύριακο άφησα για λίγο τις Χαμένες Ψευδαισθήσεις κι αφοσιώθηκα σε ένα βιβλίο από αυτά που αγαπώ περισσότερο: σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.

Έγκλημα στην Ιατρική Σχολή

Καθώς διάβαζα το King Death του Toby Litt σκεφτόμουν το εξής: Πώς θα μας φαινόταν εδώ στην Ελλάδα εάν ένας συγγραφέας έγραφε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με θέμα τα σκοτεινά εγκλήματα και τη διαφθορά του Εργαστηρίου Ανατομικής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών;

Το Μωρό του Κατακλυσμού

26 σύντομα πλην όμως ακραία διηγήματα. 26 δυστοπικές ιστορίες για έναν κόσμο που καταρρέει, ιστορίες με όξινη βροχή, κτίρια που καταρρέουν, αλλά, κυρίως, 26 ολόκληρες ιστορίες για την πατρότητα και για τα ταμπού που τη βασανίζουν. 26 ιστορίες για τερατόμορφα μωρά, για εκτρώματα της φύσης, για ενδοοικογενειακές απειλές.

To Cataclysm Baby είναι το δεύτερο βιβλίο του 32χρονου Αμερικανού Matt Bell. Κι αν η πρώτη του συλλογή διηγημάτων How They Were Found χαρακτηρίστηκε ως πρωτότυπη, στο Cataclysm Baby ο Bell ξεπερνά κάθε απαιτητική προσδοκία.

Σε έναν κόσμο που μοιάζει βγαλμένος από τα σκοτεινότερα σενάρια της Αποκάλυψης, ο Bell αγγίζει (ή μάλλον αγκαλιάζει σφιχτά) ένα από τα τελευταία και πλέον φλέγοντα κοινωνικά ταμπού: την πατρότητα και την πατρική αγάπη. Οι 26 πατεράδες των διηγημάτων του Bell γίνονται θύματα της στυγνής εκδίκησης των ανήλικων παιδιών τους, οδηγούνται με δόλο σε έναν βέβαιο πνιγμό,  ξεχνούν τα ονόματα και τα πρόσωπα των παιδιών τους. Οι  26 πατεράδες του Cataclysm Baby βρίσκονται παρόντες στη γέννηση των παραμορφωμένων μωρών τους, γεμίζουν τα χέρια τους με παιδικό αίμα, σκοτώνουν, σκοτώνονται.

Με γραφή που θυμίζει Φώκνερ και με σαφείς βιβλικές αναφορές, με ρυθμό σχεδόν ποιητικό αλλά με θέματα που κόβουν σαν καλοακονισμένο μαχαίρι, ο Matt Bell παρασύρει τον αναγνώστη σε έναν κόσμο εφιαλτικό, βγαλμένο γεμάτο εικόνες ανατριχιαστικές και αποτρόπαιες. Το Cataclysm Baby είναι ένα ανάγνωσμα βίαιο, διεστραμμένο κι εφιαλτικό. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο.

Το βιβλίο, το οποίο κυκλοφορεί την Κυριακή, 15 Απριλίου, σε πέντε ημέρες από σήμερα, εκδίδεται από τον εναλλακτικό εκδοτικό οίκο Mud Luscious Press (εκτός από έντυπη, και σε ηλεκτρονική DRM-free μορφή). Ανακάλυψα το βιβλίο τυχαία, πριν από περίπου ένα μήνα, χαζεύοντας νέες κυκλοφορίες στο διαδίκτυο. Μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον και διαφορετικό, κι έστειλα ένα email στο Mud Luscious Press ζητώντας ένα αντίτυπο. Ο εκδοτικός οίκος μου απέστειλε το βιβλίο εντός δύο ωρών. Πέρασα όλη εκείνη τη νύχτα διαβάζοντας.

Βρήκα το  Cataclysm Baby μυστηριωδώς όμορφο, λυρικό και πολύ, εξοργιστικά προκλητικό. Τα διηγήματα του Matt Bell, με τίτλους αλφαβητικούς σύμφωνα με τα ονόματα των παιδιών αλλά και ταυτόχρονες βιβλικές αναφορές, με γέμισαν γκροτέσκες εικόνες κι αλληγορικούς εφιάλτες – με γέμισαν σκέψεις που ούτε εγώ είχα ποτέ παραδεχτεί ότι περνούσαν από το νου μου.

Κάποτε ο Στίβεν Κινγκ είχε πει ότι γράφει ιστορίες για το φόβο που μας παγώνει το αίμα τα κλάσματα εκείνα του δευτερολέπτου πριν κοιτάξουμε κάτω από το κρεβάτι μας. Ο Matt Bell γράφει λυρικές ιστορίες για όλα αυτά τα ασύλληπτα, τα ανομολόγητα, για το μεγαλύτερο εναπομείναν ταμπού της δυτικής κοινωνίας: την άνευ όρων αγάπη που δένει ένα γονιό με τα παιδιά του.

Όχι Rosemary’s Baby. Cataclysm Baby. 

Συνταγή κοκτέηλ. Προσοχή, σερβίρεται παγωμένο

Απαραίτητα συστατικά:

• Ταλαιπωρημένος ψυχικά και σωματικά αστυνομικός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών. Κατά προτίμηση, αθεράπευτα ερωτευμένος με γυναίκα που δεν τον θέλει πια αλλά η οποία ενίοτε κοιμάται μαζί του μόνο και μόνο για να του ξύσει την πληγή και να του ψήσει το ψάρι στα χείλη. Οριακά αλκοολικός, αγοραφοβικός, ζει μόνος σε ένα αχούρι. Βασικό: είναι ο καλύτερος ντετέκτιβ στη χώρα.
• Καυτή σέξι αστυνομικίνα, νεοαποκτηθείσα και άρτι αφιχθείσα από άλλη υπηρεσία. Παντρεμένη, άρα απρόσιτη. Φήμες τη θέλουν να γουστάρει το σαδομαζοχισμό. Στο γραφείο, πάντως, έρχεται πάντα με ταγιέρ, γεγονός που την κάνει ακόμη πιο επιθυμητή. Βασικό: Εκτός από πανέμορφη, είναι και πανέξυπνη.
• Κάτι βρωμάει στο βασίλειο της Σκανδιναβίας: Εμπόριο λευκής σαρκός, πορνεία, παράνομη μετανάστευση. Η Νορβηγική κοινωνία μπορεί να φαίνεται ιδανική και ρόδινη σε μας το λαουτζίκο, αλλά, όχι, ας μην τη ζηλέψουμε προτού το διπλοσκεφτούμε: Κάτω από την ευνομούμενη γαλήνια επιφάνεια, η Νορβηγική κοινωνία, όπως άλλωστε και η Σουηδική του Stieg Larsson, έχει μία πολύ σκοτεινή πλευρά.
• Ιατρικό δράμα. Προβληματικά γονίδια, γενετικές ανωμαλίες, αθεράπευτες ασθένειες. Κι ένας γιατρός που δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αλλά ποιος μπορεί να ξεφύγει  από το παντοδύναμο DNA; Κανείς. Το έχει αποδείξει και το Arnaldur Indriðason στο Ισλανδικό Jar City.
• Ψυχοπαθής δολοφόνος, σκοτώνει με σύστημα γυναίκες μόνες και απροστάτευτες, αλλά, πού θα πάει, κάπου θα στραβοπατήσει, δεν μπορεί.

Και το κερασάκι:

• Το έκανε κι ο Stephen King στο μεγαλειώδες It (το Αυτό, ένα βιβλίο-σταθμό στην ιστορία του μάστορα του τρόμου): Ο κλόουν, ένας διασκεδαστής των παιδιών, μία φιγούρα-σύμβολο της αγνότητας και του πηγαίου γέλιου μετατρέπεται σε πηγή φρίκης και τρόμου. Έτσι κι εδώ λοιπόν: Ο χιονάνθρωπος, μία μορφή αγνή και αγαπημένη, δεν είναι πια φτιαγμένος από λευκό παρθένο χιόνι – είναι φτιαγμένος από αίμα με μοναδική αποστολή να σκορπά το θάνατο.

Εκτέλεση:

Τα βάζετε στο μπλέντερ, αναμιγνύετε για λίγο, και το κοκτέηλ είναι πανέτοιμο κι έτοιμο για σερβίρισμα:

Προσοχή: Όσο κι αν φαίνεται εθιστικό, αντενδείκνυται η κατανάλωση σε μεγάλες ή συνεχόμενες ποσότητες.

Κι εσύ υπέγραψες σαν σταρ του σινεμά

Ο θεσμός ξεκίνησε το 2008. Η πρωτοβουλία του εκδοτικού οίκου Random House και του περιοδικού The Bookseller βασίστηκε σε μία πολύ απλή ιδέα: Φοιτητές της Εθνικής Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Μεγάλης Βρετανίας καλούνται να υποβάλουν προτάσεις για τη δημιουργία ενός ολιγόλεπτου βίντεο (δηλαδή ενός τρέιλερ) με θέμα κάποια από τα βιβλία του Random House. Οι καλύτερες προτάσεις χρηματοδοτούνται με με £5,000 έκαστη, τα τρέιλερ υλοποιούνται, οι επίδοξοι κινηματογραφιστές βραβεύονται, ενώ τα βίντεο χρησιμοποιούνται ως διαφημιστικό υλικό στις ιστοσελίδες των συγγραφέων, στο Amazon και το YouTube. Από πέρσι τα βιβλιοπωλεία Foyles συμμετέχουν στην πρωτοβουλία ως χορηγός, προωθώντας τα τρέιλερ στα καταστήματα και στην ιστοσελίδα τους.

«Δεν υπάρχει θηλυκό μυαλό, όπως δεν υπάρχει θηλυκό συκώτι.»

Γραμμένο το 1890, το Yellow Wallpaper της Αμερικανίδας Charlotte Perkins Gilman είναι ένα από αυτά τα διηγήματα που δύσκολα κατατάσσονται σε κάποιο λογοτεχνικό είδος.