Κρύβεται μία απερίγραπτη ευτυχία, μία ηδονή, στα ραντεβού με ένα βιβλίο. Δεν εννοώ στο σπίτι, στο βιβλιοπωλείο ή σε μία βιβλιοθήκη. Εννοώ τα κανονικά ραντεβού, αυτά που οι άνθρωποι συνηθίζουν ανά ζεύγη ή σε παρέες. Σε καφέ, σε πάρκα ή σε παραλίες, αλλά κυρίως σε εστιατόρια. Ένα ωραίο πιάτο, λίγο καλό κρασί, το βιβλίο μου και εγώ.
Οι λέξεις, οι φράσεις, τα κεφάλαια, όλες οι σκέψεις που περνούν από το νου καθώς διαβάζω μόνη. Απολαμβάνω το βιβλίο, το γεύμα, και κυρίως διασκεδάζω με όλους αυτούς που με κοιτούν απορημένοι.
Δεν είμαι, βέβαια μόνη. Με συνοδεύουν όσοι διάβασαν κάποτε το βιβλίο και μου μίλησαν για αυτό. Αυτός που μου το πρότεινε, μου το χάρισε ή μου το δάνεισε. Μου κρατούν νοερά συντροφιά όσοι θα με ακούσουν να τους το περιγράφω. Όσοι ξέρω πως θα το βαρεθούν. Πως θα το παρατήσουν. Με συνοδεύουν, επίσης, όλοι εκείνοι στους οποίους θα ήθελα αλλά δεν μπορώ πια να το προτείνω, να το χαρίσω, να το στείλω δώρο.
Εκείνοι που με βλέπουν μόνη και παραξενεύονται, πού να ήξεραν ότι γύρω από το τραπέζι μου έχει στηθεί ένα τόσο ξέφρενο πάρτι!
Don't Ever Read Me 
Βγαίνω σχεδόν καθημερινά ραντεβού με τα βιβλία μου – τουλάχιστον 1 ώρα. Για καφέ, για φαγητό, για ποτό. Είναι αγαπημένη μου συνήθεια και ποτέ δεν έχω αισθανθεί μόνη ή «alien».