Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Νισύρου

Την πρόσεξα στην πρώτη μου βόλτα στο νησί. Ήταν μεσημέρι, γύρω στις 12, το μισό νησί κοιμόταν και το άλλο μισό βρισκόταν στο μεσημεριανό πανηγύρι της Παναγιάς της Κυράς. Ξενυχτισμένη από το ταξίδι, νόμιζα ότι δεν έβλεπα καλά.

Έριξα μια κλεφτή ματιά μέσα, αλλά δεν είδα κανέναν. Μία πλανόδια έμπορος από απέναντι με φώναξε. «Κοπελιά! Να φωνάξω τη Μαρία; Πετάχτηκε εδώ δίπλα!»
Της είπα ότι δεν χρειαζόταν, και συνέχισα τη βόλτα μου προς το Μαντράκι, τη χώρα της Νισύρου.

 

 

Στα νυσταγμένα μου μάτια το χωριό φαινόταν μαγευτικό, το νησί πιο πράσινο από τις Κυκλάδες, με πιο πολύχρωμα παράθυρα.
Ξαναγύρισα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη μετά από έναν σύντομο περίπατο μέχρι την Πλατεία της Ηλικιωμένης.

Αυτή τη φορά η Μαρία ήταν εκεί. Μπήκα λίγο διστακτικά, και άρχισα να τη ρωτάω για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Η Μαρία είχε τόση όρεξη να μου μιλήσει, που σχεδόν νόμιζα πως περίμενε το καράβι να με φέρει στο νησί.

Απόφοιτος του τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης, η Μαρία είναι 25 χρονών και βρίσκεται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Νισύρου με δίμηνη σύμβαση. Επέστρεψε για τα καλά στο νησί της τώρα με την κρίση, αλλά της αρέσει πολύ. «Καμιά δεκαριά παιδιά από τη φουρνιά μου γυρίσαμε». Τη ρώτησα πώς είναι ζωή το χειμώνα σε ένα νησί των χιλίων κατοίκων. «Ωραία!», μου είπε με κέφι. «Το μόνο πρόβλημα είναι ότι εάν έχει καιρό το καράβι αργεί και δέκα μέρες να έρθει. Καλά που έχουμε φούρνο, και καλό μάλιστα, αλλιώς μπορεί να ξεμείνουμε ακόμα και από μακαρόνια!». Φαίνεται είδε την απορία στο βλέμμα μου, και απάντησε πριν προλάβω να ρωτήσω. «Διαβάζουμε, έχουμε δύο γήπεδα, οι γυναικείος σύλλογος οργανώνει τσάγια, και κάνουμε μπάνια ως το Δεκέμβρη. Ε, τι άλλο θέλουμε;».

Στον τοίχο του κλιμακοστασίου που οδηγεί στον πρώτο όροφο της βιβλιοθήκης, φωτογραφίες επιφανών προσώπων του νησιού. Μου θύμισε οικογενειακό άλμπουμ.

Η Μαρία, η οποία τα απογεύματα δουλεύει ως σερβιτόρα, περνάει τα πρωινά της καταγράφοντας τα νέα βιβλία της Βιβλιοθήκης. «Πολλοί μας χαρίζουν τα βιβλία τους, και πρέπει να τα καταγράψουμε και να τα ταξινομήσουμε. Τα βιβλία είναι χαρισμένα από ντόπιους που δεν τα θέλουν πια, ή και από επισκέπτες του νησιού που μας τα αφήνουν ως δώρο. Είμαστε και μακριά εμείς εδώ…» 

«Έχουμε και σπάνιες εκδόσεις, που δεν δανείζονται. Εντάξει, δεν είμαστε και μεγάλο νησί, οπότε κανείς μπορεί να έρθει να διαβάσει εδώ». Τη ρώτησα εάν έρχονται και από πιο μακριά για τις εκδόσεις αυτές. «Ναι, για έρευνα, αλλά όχι πολλοί», απάντησε.

«Για κάθε επισκέπτη που θέλει να δανειστεί, ανοίγουμε μία καρτέλα. Δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο να επιστρέψεις ένα βιβλίο, αλλά εάν κάποιος αργήσει πολύ τον παίρνουμε τηλέφωνο. Καμιά φορά ξεχνιούνται, ή και, αν είναι τουρίστες, τα παίρνουν κατά λάθος μαζί τους. Τους τηλεφωνούμε και μας τα στέλνουν πίσω. Το καταλαβαίνουν αμέσως, είμαστε μακρινό νησί και δεν πρέπει να χάνουμε τα βιβλία μας».

 

Η θέα από τα παράθυρα του νέου δημοτικού κτηρίου το οποίο στεγάζει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη είναι υπέροχη. Η νήσος Γυαλί, στο βάθος η Κως. Ο υπόλοιπος κόσμος τόσο κοντά και τόσο μακριά από τη μικρή Νίσυρο.

 

Η Μαρία μου μιλάει για τα βιβλία σαν να είναι συγχωριανοί της. Θέλει να μου τα συστήσει ένα προς ένα. Την ακολουθώ αμίλητη.

Με συστολή μου εξηγεί πως τα ράφια του άνω ορόφου αντικαταστάθηκαν επειδή ο τοίχος δεν άντεχε το βάρος τους, οπότε κάποια βιβλία είναι τοποθετημένα στο πάτωμα μέχρι βρουν τη νέα τους θέση. «Πάρε φωτογραφίες, δεν υπάρχει πρόβλημα». μου είπε. «Έτσι κι αλλιώς θα τα τακτοποιήσω μέσα σε λίγες ημέρες».

«Οι Νισύριοι της Αμερικής έχουν κάνει πολλές δωρεές στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Ράφια κυρίως, όχι βιβλία».

Η Μαρία θα σχολούσε σε λίγο για να επανέλθει στη Βιβλιοθήκη στις 5 το απόγευμα μέχρι τις 8 το βράδυ. Την αποχαιρέτησα πάνω από ένα διάσημο μυθιστόρημα, το οποίο διάβαζε «για να το καταλογογραφήσει αλλά γιατί της άρεσε πολύ».
Βγήκα από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Νισύρου με πολύ έντονα συναισθήματα.

 

Οι ημέρες στο ακριτικό ηφαιστειογενές νησί με τα σαιξπηρικά θαλασσινά τοπία πέρασαν γρήγορα. Για πρώτη φορά σε διακοπές σε νησί, ντόπιοι μας κέρασαν τόσες φορές, μας μίλησαν με τόσο πάθος για τον τόπο τους, μας διηγήθηκαν ιστορίες, μας πρότειναν, περήφανοι, τα μέρη που έπρεπε να επισκεφτούμε.

 

Την τελευταία ημέρα, λίγο πριν πάρουμε το καραβάκι για την Κω, καθώς προχωρούσα στο κεντρικό σοκάκι του χωριού, άκουσα το όνομά μου. Η Μαρία είχε βγει από το μαγαζί που εργαζόταν για να με χαιρετήσει. «Φεύγεις κιόλας;», είπε γελαστή. «Ε, πού θα πάει, θα περάσει ο χειμώνας, να το δεις, εδώ θα είσαι πάλι και του χρόνου».
Δεν ήξερε πόσο δίκιο είχε.