Οδύσσεια_01

Στο αεροπλάνο για την Κοπεγχάγη, τον ενδιάμεσο σταθμό μέχρι το Δουβλίνο, διάβασα την πρώτη πράξη του έπους, τον Τηλέμαχο. Έπρεπε να επιβληθώ στον εαυτό μου για να μην ψάχνω κάθε μία άγνωστη λέξη στο λεξικό, και να αφεθώ στις ποιητικές παρηχήσεις του Τζόυς:

Wavewhite wedded words shimmering on the dim tide

, τις ρητορικές του αναζητήσεις:

Look at the sea. What does it care about offences?

αλλά και τους τόσο απλούς και συνάμα τόσο σύνθετους φιλοσοφικούς του στοχασμούς:

Ι am another now and yet the same

Στον Τηλέμαχο, το εισαγωγικό μονοπάτι του αναγνωστικού αυτού όρους, ο Τζόυς μας συστήνει δύο βασικούς πρωταγωνιστές, κάνει ευθείες και πλάγιες αναφορές στα Ομηρικά έπη, τον Άμλετ, τον Yeats και τον Όσκαρ Ουάιλντ, (αντι)γράφει ποίηση και κάνει χιούμορ με το μυξοπράσινο (snotgreen) χρώμα της θάλασσας.

Ξεκίνησα το δεύτερο μέρος του Οδυσσέα, τον Νέστορα, κάπου πάνω από τη Βαρσοβία. Ποτέ ξανά δεν έχω αισθανθεί τόση ικανοποίηση επειδή διάβασα 45 σελίδες και πέρασα στο δεύτερο κεφάλαιο ενός βιβλίου. Εδώ, ανάμεσα στους ήρωες που παρελαύνουν, εκτός από τον Milton και τον Blake, βρίσκονται ο βασιλιάς Πύρρος και ο Ιούλιος Καίσαρ. Το ύφος είναι διαφορετικό, λες και διαβάζεις άλλο βιβλίο.

Secrets, silent, stony sit in the dark palaces of both our hearts: secrets weary of their tyranny: tyrants, willing to be dethroned

Είναι παράξενο να διασχίζεις τη Βόρειο Θάλασσα από τη Δανία προς την Αγγλία, από την πατρίδα του Άμλετ προς την πατρίδα του Σαίξπηρ, κι από εκεί να πετάς προς την πατρίδα του Τζόυς. Το βιβλίο με έχει επηρεάσει ήδη – ο τραγικός ήρωας, ο βάρδος και η μεταμοντέρνα αναφορά, όλα εγκιβωτισμένα σε μία πτήση. Mis en abyme σε ένα αεροπλάνο.

History, Stephen said, is a nightmare from which I am trying to awake