Σταθμός Green Park, στο μακρύ διάδρομο από την Piccadilly προς την Jubilee Line. Φορούσε καφέ παλτό, στην πλάτη του κουβαλούσε τη θήκη μιας κιθάρας και περπατούσε σκυφτός. Κοιταχτήκαμε φευγαλέα και χαθήκαμε στο πλήθος. Γύρισα στο σπίτι κι έβαλα αμέσως να ακούσω εκείνο το τραγούδι από το κόκκινο αυτοκόλλητο που είχε στη θήκη της κιθάρας του: Don’t let a kiss fool you. Never marry for love.
Χρόνια αργότερα, ένα απόγευμα του περασμένου Απριλίου, τον ξαναθυμήθηκα διαβάζοντας το υπέροχο βραβευμένο βιβλίο της Sophie Blackall, Missed Connections. Η Αυστραλή εικονογράφος φιλοτεχνεί ένα βιβλίο-ύμνο στην αγάπη, στο οποίο κάθε σελίδα είναι μία ολόκληρη ιστορία. Βασισμένη στον ιστότοπο Missed Connections, η Blackall έστησε το δικό της, παράλληλο ιστολόγιο στο οποίο εικονογραφούσε μερικές από τις ιστορίες μικρών ερώτων ανάμεσα σε αγνώστους. Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό.
Διαβάζοντας το βιβλίο της Blackall, παρατηρώντας τους ήρωές της, αυτούς τους μελαγχολικούς αλλά γεμάτους ελπίδα ανθρώπους, θυμήθηκα εκείνον τον μπλε-γκρι διάδρομο στο μετρό του Λονδίνου. Πώς, άραγε, θα μας είχε αποτυπώσει η Sophie Blackall; Πώς θα είχε χρωματίσει την κιθάρα; Το αυτοκόλλητο με το στίχο του Tom Waits; Και πώς θα είχε χρωματίσει εμένα;
Don't Ever Read Me 
Καλό!
Χαριτωμένο φαίνεται, μου θυμίζει πολύ το πιο αγαπημένο μου βιβλίο στον κόσμο: Εκείνη κι Εκείνος, στα ελληνικά από εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες. Και η ιστορία και η γλυκιά μελαγχολία και η εικονογράφηση μου το θυμίζουν. Αν σου έχει ξεφύγει και δεν το ξέρεις σου συνιστώ ανεπιφύλακτα να το πάρεις, θα το λατρέψεις σίγουρα!
Αν εννοείς το βιβλίο του Jimmy Liao το γνωρίζω και είναι όντως καταπληκτικό! και πράγματι η εικονογράφηση είναι παρόμοια.
Ναι αυτό λέω 🙂 Μα πώς μου πέρασε από το μυαλό ότι θα σου είχε ξεφύγει Αγιάτη? 😛 Πάντως τα άλλα βιβλία του δεν είναι το ίδιο πετυχημένα αλλά αυτό το αγαπώ πολύ!