Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια, κάπου στο βόρειο Δουβλίνο, είχα δει τη Rebecca – το βασισμένο στο βιβλίο της Daphne du Maurier έργο του Alfred Hitchcock.
Δεν ξέρω εάν έφταιξε η καταιγίδα που λυσσομανούσε έξω από τη σοφίτα που κοιμόμουν, η τελική σκηνή της ταινίας, ή η αριστοτεχνική ερμηνεία του Laurence Olivier. Το βράδυ έμεινα ξύπνια, και βεβαίως δεν διάβασα ποτέ το βιβλίο.
Μέχρι σήμερα δεν θυμόμουν παρά την ατμόσφαιρα της ταινίας εκείνης – τη γοτθική της σκοτεινιά. Ώσπου έπεσε στα χέρια μου το The Chatham School Affair του Thomas H. Cook.
Γραμμένο 60 χρόνια μετά το Rebecca και βραβευμένο με το βραβείο Edgar, το The Chatham School Affair πραγματεύεται ένα απεχθές έγκλημα που συγκλόνισε την κλειστή κοινωνία του Chatham, ενός παραθαλάσσιου χωριού της Νέας Αγγλίας, στα μέσα της δεκαετίας του 1920. Αιτία και αφορμή του εγκλήματος, μία νεαρή κοσμογυρισμένη δασκάλα που καταφτάνει στο θεοσεβούμενο χωριό για να διδάξει στο τοπικό σχολείο.
Ο 65χρονος σήμερα Thomas H. Cook, συγγραφέας ιστοριών μυστηρίου και καθηγητής Ιστορίας, αφηγείται το πάθος ενός ολέθριου έρωτα, τις αντιδράσεις της μικρής κοινότητας, την ταραχή, την προδοσία και το φόνο μέσα από την προσωπική ματιά ενός αγοριού. Με αναφορές στο The Crucible του Arthur Miller («Οι Μάγισσες του Σάλεμ»), ο Cook σχολιάζει την διωκτική προτεσταντική παράδοση που συνεχίστηκε στην περιοχή της Μασσαχουσέτης ακόμη και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, χρησιμοποιώντας, όμως, τα λογοτεχνικά εκείνα εργαλεία που, πολλά χρόνια νωρίτερα, κατέστησαν τη γοτθική λογοτεχνία ασυναγώνιστα γοητευτική. To The Chatham School Affair δεν είναι παρά μια καταραμένη ιστορία, γραμμένη με το λυρισμό και το ρομαντισμό (αλλά και την πρωτοπρόσωπη αφήγηση) της Rebecca, τους καταραμένους χαρακτήρες της Emily Brontë, το στοιχειωμένο πάθος της Jane Eyre. Με συνεπήρε.
Διαβάζοντας για τον παράνομο έρωτα, για τη μικρή αμείλικτη κοινωνία, για το σκοτεινό δάσος μπροστά στο φάρο και για το φρικτό έγκλημα δίπλα στη λίμνη, θυμήθηκα εκείνη τη βραδιά στο Δουβλίνο: Όλη τη νύχτα άκουγα τις σανίδες της σοφίτας να τρίζουν και περίμενα τη στιγμή που μια τρελλή γυναίκα με ένα λευκό φόρεμα θα πεταγόταν πίσω από την κουρτίνα.
*Ο τίτλος της ανάρτησης δεν είναι άλλος από τη διάσημη πρώτη πρόταση του Rebecca. Η πρόταση είναι γραμμένη σε ιαμβικό εξάμετρο – Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά για κάποιο μυστήριο, γοτθικό λόγο ξέρω αυτή τη φράση απ’ έξω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Don't Ever Read Me 