«We are all born mad. Some remain so.»*

Είχα να έρθω 13 χρόνια. Τότε όλα ήταν αλλιώς. Περίμενα πως θα μελαγχολήσω. Το κρεβάτι ήταν μοναχικό και απρόσωπο. Θα μπορούσα να είμαι οπουδήποτε.

Το πρωί η θέα ήταν αποκαρδιωτική. Κάτι είχε, όμως, ο ήλιος, κι η διάθεση έφτιαξε απότομα.

Είχα να τη δω 3 χρόνια. Είχαμε μοιραστεί τα άγχη ενός αρχαιολογικού συνεδρίου στη Σπάρτη. Ήπιαμε ένα βιαστικό καφέ στο ιστορικό Bewley’s της Grafton Street. Μου είπε ότι σήμερα παντρεύεται.

Ο κήπος του Trinity College με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη φορά που τον είχα δει. Πόσο τυχεροί οι φοιτητές, οι καθηγητές. Μια ευλογημένη κοινωνία.

Άτακτοι φοιτητές.

Κτήρια με αισιόδοξες επιγραφές.

Η πιο όμορφη είσοδος πανεπιστημίου που έχω δει. Πύλη που καλωσορίζει σε ένα συναρπαστικό κόσμο γνώσης.

Η παλιά βιβλιοθήκη. Μυστηριώδης, γεμάτη λατινικά αντίγραφα κειμένων του Αριστοτέλη, κέλτικα εγχειρίδια εντομολογίας, σανσκριτικά διοικητικά χειρόγραφα, προτομές του Δημοσθένη και του Κικέρωνα. Η κάμαρα με τα μυστικά.

Στο μαγαζάκι της βιβλιοθήκης οι γνωστοί-άγνωστοι.

*Samuel Beckett