Κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων. Κωλοέλληνες.

Μέχρι την Κυριακή το απόγευμα ήμουν αισιόδοξη. Είχα ψηφίσει μετά από 8 περίπου χρόνια, είχα ρίξει μία ψήφο που την πίστευα, βγήκα από το μικρό εκλογικό κέντρο της Ισθμίας Κορινθίας χαμογελαστή. Είχε ήλιο και ένοιωσα μια βαθύτατη συγκίνηση που μόλις είχα ψηφίσει στην αίθουσα όπου πήγα πρώτη δημοτικού.

Λίγο πριν φτάσω στο πρώτο μου σχολείο, είχα σκεφτεί ότι τη Δευτέρα, σήμερα δηλαδή, θα έγραφα ένα ποστάκι το οποίο θα περηφανεύεται ότι από την Παρασκευή είχα διαβάσει 2 ολόκληρα βιβλία. Θα έλεγε ότι δεν είναι όλα μαύρα.

Μπαίνοντας στο σχολείο, σε έναν τοίχο στον οποίο κάποτε η κυρία Άννα είχε κρεμάσει κάποτε μία ζωγραφιά μου, είδα κάτι που με έκανε ακόμη πιο αισιόδοξη:

Έριξα την ψήφο μου σε μία παράταξη με προτάσεις και όραμα, βγήκα από το προαύλιο του σχολείου, και μάλλον ήμουν πολύ αισιόδοξη, εξ’ ου, φαίνεται, και τράβηξα αυτή τη φωτογραφία – η φύση αναγεννάται από τα αγκάθια και τα κούτσουρα (υποτίθεται):

Εν τω μεταξύ, δεν εξηγείται αλλιώς, πρέπει να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο οι περισσότεροι φίλοι μου ψήφισαν το ίδιο – μικρό – κόμμα, ήταν αισιόδοξοι, «Εντάξει, θα έχει ρεύμα η Χρυσή Αυγή», έλεγαν, «αλλά πόσο πια;» – για να προσθέσουν «Και ας μην ανησυχούμε, θα παραμείνουμε στο ευρώ, έστω και φτωχοί θα το παλέψουμε».

Στις 7 το απόγευμα, όταν ανακοινώθηκαν τα exit poll, κοιταχτήκαμε όλοι αμήχανα. The rest is history.

Τώρα που ΕΣΠΑ δεν υπάρχουν, που τα ΚΠΣ ροκανίστηκαν, τώρα που το παραδάκι για ρουσφέτια μας τελείωσε, τώρα βλέπουμε πια κατάματα τα πραγματικά ρούχα του βασιλιά. Η σύνθεση του Κοινοβουλίου αντανακλά περίφημα την ελληνική κοινωνία – φοβισμένη, κομπλεξική, χωρίς όραμα, χωρίς πρόγραμμα, έτοιμη να γραπωθεί από όσους ακόμη υπόσχονται – όχι πια λεφτά, αλλά ανεξαρτησία. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο πολιτικοί αρχηγοί – από δύο πολύ διαφορετικούς χώρους –  χτες βράδυ χρησιμοποίησαν τη λέξη επανάσταση. Θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν τόσο θλιβερά επικίνδυνο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, σε μία πόλη σκοτεινή και ταπεινωμένη, με τα παντζούρια των διαμερισμάτων ερμητικά κλειστά, σκέφτηκα το πρωί στο παλιό σχολείο. Και ότι το μόνο που θα μας σώσει, αν το περισώσουμε εμείς πρώτα, δεν είναι άλλο από την παιδεία.

«Διαβάστε βιβλία, κάνει καλό» – όπως έγραψε στην αφίσα του τοίχου του σχολείου μας ένα μικρό τριτάκι.