204 αναρτήσεις και 12 μήνες μετά.

Σαν σήμερα ξεκίνησα αυτό εδώ το blog. Ξεκίνησα γράφοντας σε ένα αρχείο Word ένα κείμενο για το πώς ένας συμμαθητής που είχα να δω χρόνια μου χάρισε ένα αντίτυπο των Διορθώσεων του Τζόναθαν Φράνζεν. Όταν το τελείωσα, το ξαναδιάβασα και μου φάνηκε καλούτσικο. Σκέφτηκα, δεν αρχίζω ένα blog; Τόσο απλά.

Μου πήρε αρκετή ώρα να βρω όνομα για το ιστολόγιο. Δοκίμασα το όνομά μου, δε μου άρεσε καθόλου, δοκίμασα κάνα δυο άλλα και, δεν ξέρω πώς, κατέληξα στο Don’t Ever Read Me. Έπαιξα λίγο και με τις επιλογές των layout κι ανέβασα το πρώτο κείμενο.

Αρχικά έστελνα τα links σε συγγενείς και φίλους – δεν τα κοινοποιούσα περαιτέρω. Ένας φίλος μου είπε ότι το όνομα του blog είναι δύσκολο και «δε θα περπατήσει», ένας άλλος μου ευχήθηκε καλή συνέχεια και με χτύπησε πατρικά στον ώμο («Πολλοί αρχίζουν blogs και τα παρατάνε σε λίγες βδομάδες», μου είπε. «Ε, αν βαρεθώ θα το παρατήσω κι εγώ», του απάντησα.)

Το The Pale King του David Foster Wallace μου το έδωσε ο Μάνος. "Έχει πλάκα", είπε, "Σου δίνω ένα βιβλίο που διάβασα ότι δεν έχεις διαβάσει".

Δεν το παράτησα. Δε βαρέθηκα ακόμη, κυρίως γιατί με συναρπάζει η επικοινωνία, τα σχόλια που λαμβάνω, κάποια τα περιμένω, κάποια είναι εντελώς αναπάντεχα. Δεν έχω σβήσει ποτέ κανένα σχόλιο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι σχεδόν όλα ήταν ούτως ή άλλως υπέροχα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μερικοί σβήνουν σχόλια στα blog τους, πόσο μάλλον γιατί κάποιοι δεν τα επιτρέπουν καν. Το ομορφότερο κομμάτι ενός blog είναι αυτό το πάρε-δώσε.

Ένας σελιδοδείκτης από την έκθεση Afghanistan στο Βρετανικό Μουσείο. Μου τον έφερε η Χριστίνα. Από πίσω λέει "hand embroidered by Afghan women".

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Γνώρισα από κοντά πολλούς ανθρώπους – ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα με μένα, άλλοι με ενθουσίασαν, με συνάρπασαν, κι άλλοι με απογοήτευσαν. Έναν τον συνάντησα στον παλιό, πλέον, Ελευθερουδάκη. Κάποιον άλλο στον Ιανό. Κάποια φίλη στα Foyles. Συναρπαστικό.

Ο Ηλίας μου χάρισε το Portnoy's Complaint του Philip Roth σε έκδοση του 1981. Νομίζω ήθελε να με πείσει για τις επιρροές του Jonathan Franzen. Δίκιο είχε.

Γρήγορα άρχισα να διαπιστώνω ότι αυτά που έγραφα δεν ενδιέφεραν μόνο τους κοντινούς γνωστούς μου, αλλά και ανθρώπους που δε γνώρισα και ίσως δε γνωρίσω ποτέ. Κάποιοι μου έγραψαν από την Αυστραλία. Κάποιος μου ζήτησε να προτείνω βιβλία για να κάνει δώρο σε ένα φίλο του που περνούσε δύσκολες ώρες. Συγκινήθηκα αφάνταστα. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα μου συνέβαινε αυτό.

Η Δάφνη μου χάρισε τους Άρχοντες της Πορφυρής Κοιλάδας του Χρήστου Σταμπουλή. Μου είπε ότι έχει άγχος για το αν θα μου αρέσει, που με παραξένεψε κάπως.

Γράφω σχεδόν αποκλειστικά για πράγματα που μου αρέσουν. Για βιβλία που θαύμασα, που απόλαυσα, που θέλω να διαβάσουν κι άλλοι για να τα συζητήσουμε. Μία μόνο φορά έγινα κακιά και το μετάνιωσα. Στην καθημερινή μου ζωή είμαι πολύ γκρινιάρα. Αυτό το blog θέλω να είναι ακριβώς το αντίθετο.

Ο Μιχάλης μου έκανε δώρο την Jane Eyre της Charlotte Bronte σε έκδοση Penguin Classics Deluxe Edition. Το απερίγραπτο εξώφυλλο σχεδίασε ο Ruben Toledo. "Γιατί ο κόσμος εκεί έξω συνεχίζει να γυρνάει παρά τη δικιά μας κρίση", μου είπε ο Μιχάλης.

Γνώρισα και μερικούς δημιουργούς: συγγραφείς, σχεδιαστές, κομίστες. Έζησα από κοντά, έστω και για λίγο, τις αγωνίες τους. Συζητήσαμε για τις μεθόδους τους. Για τα άγχη τους. Τις επιρροές τους. Το φως και τα σκοτάδια τους. Φινιστρίνι σε έναν άλλο κόσμο.

Το Λεξικό των Χαζάρων του Μίλοραντ Πάβιτς. Στο γυναικείο αντίτυπο. Συλλεκτική, πλέον, έκδοση. Δώρο του Τάσου.

Το blog είναι ένας τρόπος να κρατάω επαφή με φίλους που ζουν μακριά. Να τους λέω για μένα, για το πώς είναι η ζωή εδώ, ποια είναι αυτά που μου αρέσουν, τι διαβάζω, πώς περνάω στα ταξίδια μου. Κάθε φορά που παίρνω σχόλιό τους αισθάνομαι τεράστια χαρά. Είναι γιατί μου λείπουν πολύ.

Το πρώτο δώρο που έλαβα ποτέ γι' αυτό το blog, και ίσως το πιο ιδιαίτερο: ένας σελιδοδείκτης από τη Σουηδία. Τον έχω πάντα στο πορτοφόλι μου. Μια φορά νόμισα ότι τον έχασα και μου χάλασε η διάθεση για μέρες.

Δεν ξέρω για πόσο θα το συνεχίσω. Ξέρω, όμως, ότι όταν πέρσι ανέβασα την πρώτη ανάρτηση, ιδέα δεν είχα για το πόσο πολύ θα μου άρεσε. Πόσες πολλές διαφορετικές χαρές μπορεί να κρύβει ένα μικρό blog για βιβλία.

Ένα μικρό blog, μία μεγάλη περιπέτεια.

Και του χρόνου.

Advertisements