Σαν σήμερα ξεκίνησα αυτό εδώ το blog. Ξεκίνησα γράφοντας σε ένα αρχείο Word ένα κείμενο για το πώς ένας συμμαθητής που είχα να δω χρόνια μου χάρισε ένα αντίτυπο των Διορθώσεων του Τζόναθαν Φράνζεν. Όταν το τελείωσα, το ξαναδιάβασα και μου φάνηκε καλούτσικο. Σκέφτηκα, δεν αρχίζω ένα blog; Τόσο απλά.
Μου πήρε αρκετή ώρα να βρω όνομα για το ιστολόγιο. Δοκίμασα το όνομά μου, δε μου άρεσε καθόλου, δοκίμασα κάνα δυο άλλα και, δεν ξέρω πώς, κατέληξα στο Don’t Ever Read Me. Έπαιξα λίγο και με τις επιλογές των layout κι ανέβασα το πρώτο κείμενο.
Αρχικά έστελνα τα links σε συγγενείς και φίλους – δεν τα κοινοποιούσα περαιτέρω. Ένας φίλος μου είπε ότι το όνομα του blog είναι δύσκολο και «δε θα περπατήσει», ένας άλλος μου ευχήθηκε καλή συνέχεια και με χτύπησε πατρικά στον ώμο («Πολλοί αρχίζουν blogs και τα παρατάνε σε λίγες βδομάδες», μου είπε. «Ε, αν βαρεθώ θα το παρατήσω κι εγώ», του απάντησα.)

Δεν το παράτησα. Δε βαρέθηκα ακόμη, κυρίως γιατί με συναρπάζει η επικοινωνία, τα σχόλια που λαμβάνω, κάποια τα περιμένω, κάποια είναι εντελώς αναπάντεχα. Δεν έχω σβήσει ποτέ κανένα σχόλιο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι σχεδόν όλα ήταν ούτως ή άλλως υπέροχα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μερικοί σβήνουν σχόλια στα blog τους, πόσο μάλλον γιατί κάποιοι δεν τα επιτρέπουν καν. Το ομορφότερο κομμάτι ενός blog είναι αυτό το πάρε-δώσε.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Γνώρισα από κοντά πολλούς ανθρώπους – ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα με μένα, άλλοι με ενθουσίασαν, με συνάρπασαν, κι άλλοι με απογοήτευσαν. Έναν τον συνάντησα στον παλιό, πλέον, Ελευθερουδάκη. Κάποιον άλλο στον Ιανό. Κάποια φίλη στα Foyles. Συναρπαστικό.

Γρήγορα άρχισα να διαπιστώνω ότι αυτά που έγραφα δεν ενδιέφεραν μόνο τους κοντινούς γνωστούς μου, αλλά και ανθρώπους που δε γνώρισα και ίσως δε γνωρίσω ποτέ. Κάποιοι μου έγραψαν από την Αυστραλία. Κάποιος μου ζήτησε να προτείνω βιβλία για να κάνει δώρο σε ένα φίλο του που περνούσε δύσκολες ώρες. Συγκινήθηκα αφάνταστα. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα μου συνέβαινε αυτό.

Γράφω σχεδόν αποκλειστικά για πράγματα που μου αρέσουν. Για βιβλία που θαύμασα, που απόλαυσα, που θέλω να διαβάσουν κι άλλοι για να τα συζητήσουμε. Μία μόνο φορά έγινα κακιά και το μετάνιωσα. Στην καθημερινή μου ζωή είμαι πολύ γκρινιάρα. Αυτό το blog θέλω να είναι ακριβώς το αντίθετο.

Γνώρισα και μερικούς δημιουργούς: συγγραφείς, σχεδιαστές, κομίστες. Έζησα από κοντά, έστω και για λίγο, τις αγωνίες τους. Συζητήσαμε για τις μεθόδους τους. Για τα άγχη τους. Τις επιρροές τους. Το φως και τα σκοτάδια τους. Φινιστρίνι σε έναν άλλο κόσμο.

Το blog είναι ένας τρόπος να κρατάω επαφή με φίλους που ζουν μακριά. Να τους λέω για μένα, για το πώς είναι η ζωή εδώ, ποια είναι αυτά που μου αρέσουν, τι διαβάζω, πώς περνάω στα ταξίδια μου. Κάθε φορά που παίρνω σχόλιό τους αισθάνομαι τεράστια χαρά. Είναι γιατί μου λείπουν πολύ.

Δεν ξέρω για πόσο θα το συνεχίσω. Ξέρω, όμως, ότι όταν πέρσι ανέβασα την πρώτη ανάρτηση, ιδέα δεν είχα για το πόσο πολύ θα μου άρεσε. Πόσες πολλές διαφορετικές χαρές μπορεί να κρύβει ένα μικρό blog για βιβλία.
Ένα μικρό blog, μία μεγάλη περιπέτεια.
Και του χρόνου.
Καλή συνέχεια!
Δεν είναι τυχαίο ότι το μπλογκ σου αγαπήθηκε πολύ γρήγορα και από πολύ κόσμο.
🙂
Σε καταλαβαίνω απόλυτα νομίζω…
Sou euxomai na ta xiliaseis kai na mi xaseis pote tin ikanotita sou na ekplissesai euxarista apo vivlia kai apo anthropous pou gnorizeis meso i exaitias ton vivlion. Polla filia
Χρόνια πολλά. Να το συνεχίσεις για πάντα. (ή περίπου τόσο)
το blog σου είναι διεισδυτικό, ανατρεπτικό, αστείο, γκρινιάρικο, ενημερωτικό και αναπάντεχο! Υπέροχο!
Καλή συνέχεια,πάντα με έμπνευση,καλή διάθεση,επικοινωνία, ωραίες αναγνώσεις,κείμενα που ενημερώνουν,συγκινούν,μας μαθαίνουν, μας προτρέπουν να διαβάζουμε,κι ας μη συμφωνούμε πάντα (αυτό ήταν για τις Διορθώσεις,δε θα το πιστέψεις,αλλά δεν ξετρελλάθηκα). Καθημερινή και απολαυστική συνήθεια η ανάγνωση του blog.Kαλή δύναμη!
Συνέχισε να γράφεις και να τα χιλιάσει το μπλογκ! Ακόμα κι όταν μου αρέσει ένα βιβλίο που προτείνεις, μου αρέσει πάντα ο τρόπος που γράφεις ….
Χρόνια πολλά στο blog σου, που απολαμβάνω να διαβάζω! Εύχομαι να συνεχίσει να σε ευχαριστεί και να σε διαβάζουμε για πολύ καιρό ακόμα!
(Είπα ότι έχω άγχος, αφενός γιατί μου αρέσει να ευχαριστώ τους ανθρώπους, ιδίως αυτούς που συμπαθώ πολύ και αφετέρου γιατί στο λίγο καιρό που σε διαβάζω νομίζω ότι έχω καταλάβει λίγο το γούστο σου και θέλω να δω αν έπεσα μέσα. Δεν έχω χάσει τον ύπνο μου πάντως!) 🙂
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Δράττομαι της ευκαιρίας των γενεθλίων του blog και για να ευχηθώ βεβαίως αλλά κυρίως για να σου πω ότι είναι υπέροχο! Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία (ψάχνοντας κάποιο σχόλιο για το kindle), «κόλλησα» για τα καλά, νομίζω διάβασα, εχμ, 150 αναρτήσεις σερί και έκτοτε το επισκέπτομαι καθημερινά. Μοιράζομαι φυσικά την αγάπη για τα βιβλία και ομολογώ πως κάποια ποστ με οδήγησαν σε βιβλία που δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου άρεσαν (βλ. graphic novels). Για να μη πω ότι στα νεοαποκτηθέν (και το be read προστέθηκε χθες το «Corrections») 🙂 Καλή συνέχεια!
Σε ανακάλυψα πρόσφατα αλλά ήδη έχω «χρησιμοποιήσει» κομμάτια από δυο ποστ σου στο Twitter και στο blog μου. Και αύριο θα πάω να αγοράσω το πρώτο μου βιβλίο του Φράνζεν. Λέω να ξεκινήσω και εγώ με τις Διορθώσεις. Αυτό το λέω μεγάλη επιρροή. Και σε ευχαριστώ πολύ!!!
Έχε υπόψη σου ότι υπάρχουν άνθρωποι (σαν εμένα) που σε διαβάζουν ανελλειπώς αλλά από τον reader τους, οπότε δεν φαίνονται στην επισκεψιμότητα του μπλογκ σου.
Θέλω να πω ότι, ακόμη και χωρίς επικοινωνία, και χωρίς σχόλια, υ π ά ρ χ ο υ ν πολλοί περισσότεροι από όσους φαντάζεσαι εκει έξω, που απολαμβάνουν αυτά που γράφεις καθημερινά.
Και του χρόνου Αγιάτη και του χρόνου
(γιούπι)
καλές συνέχειες
καλά διαβάσματα
Agapimeni mou filenada,
WE LOVE donteverreadme! DONTEVERLEAVE us!!!
Oh, yes, mipos diavases to Solar? Perimeno sxolia sou kai blog… DONTBEASLATEASROOM please…! xxxx
Φιλενάδα βλέπω δε με διαβάζεις όσο εξονυχιστικά θα έπρεπε 🙂
Έχω γράψει για το Solar εδώ πριν πολύ καιρό. Εξιλέωση δεν είναι, αλλά δεν είναι κακό. Βέβαια, Εξιλέωση δε θα ξαναγράψει, αυτό να το ξέρεις.