Θεσσαλονίκη Β’: Όταν οι μάγκες στο δρόμο λένε πόσο σ’ αγαπώ

Στο τραίνο προς τη Θεσσαλονίκη δεν ήμουν στις καλές μου. Συνεπιβάτες μου στη διπλανή θέση δύο βιβλία. Ο Πίλια, ειδικά, είναι θαυμαστός. Αλλά δεν είχα κέφι για διάβασμα.

Λίγο αφότου έφτασα βρέθηκα σε ένα πάρτυ σε μία ταράτσα. Είχα χρόνια να πάω σε τέτοιο πάρτυ. "Αστικός ρομαντισμός", είπα στην Άννα. Εκείνη γέλασε, αλλά εγώ το εννοούσα.

Γύρω μου άγνωστα πρόσωπα. Ήμουν λίγο σα χαμένη. Ο Τάσος μου σύστησε το Θανάση. Ο Θανάσης, λέει, διαβάζει το μπλογκ μου. Τον κάλεσα να μου γράψει μία ανάρτηση. Είχα ήδη αρχίσει να προσαρμόζομαι - Σίγουρα βοήθησε κι η μπύρα. Θανάση, η πρόταση ισχύει.

Στο σπίτι της Άννας κοιμόμουν δίπλα στη βιβλιοθήκη της. Κάθε πρωί χάζευα αυτά τα ανθρωπάκια, έτοιμα να κάνουν βουτιά.

Σε αντίθεση με 'μένα, η Άννα αγαπάει το Φίλιπ Ροθ. Αυτός ο μικρός πλαστικός ροκ σταρ ταιριάζει με τη ράχη της "Αντιζωής". Το είπα στην Άννα και μου είπε ότι ήταν τυχαίο. Δεν την πίστεψα.

Ο Τάσος με είχε προειδοποιήσει ότι μου είχε πάρει τρία βιβλία δώρο. Μου τα έδωσε στα Κάστρα, κάπου απέναντι από τους εντοιχισμένους σταυρούς. Τα φωτογραφίσαμε με έντονη καλλιτεχνική διάθεση.

Της το είχα πει ότι με αυτή τη φωτογραφία θα γίνει διάσημη. Το αστείο είναι ότι το βιβλίο είναι, μάλλον, πολύ σοβαρό.

Στις βόλτες μου στην πόλη είδα και μερικά πολύ παράξενα πράγματα, όπως αυτή την τρομακτική εικαστική παρέμβαση σε ένα μπαλκόνι. Το κεφάλι είναι ο Ηνίοχος των Δελφών. Η Άννα απόρησε πώς και δε διαμαρτύρονται οι γείτονες.

Βιβλιοπωλείο Κεντρί, πλατεία Ναυαρίνου: Στη βιτρίνα, το "Δεν είναι αυτό που νομίζεις", του Τάσου Ζαφειριάδη και των φίλων του. Χάρηκα πολύ που το είδα.

Τρίγωνα πανοράματος με θέα την ανασκαφή της Ναυαρίνου. Πιο Θεσσαλονίκη δε γίνεται.

Χωρίς σχόλιο. Το θαύμασα απερίγραπτα. Θα μπορούσε να είναι μία εγκατάσταση στην Tate Modern, αλλά όχι: είναι η τουαλέτα της Άννας!

Γύρισα πολύ χαρούμενη. Χάρηκα που πήγα, χάρηκα για τους φίλους που συνάντησα μετά από χρόνια, για εκείνους που γνώρισα πρώτη φορά, και, κυρίως, χάρηκα για εκείνους που με υποδέχτηκαν και με φιλοξένησαν σαν να με ήξεραν πάντα, ενώ με ξέρουν τόσο λίγο. Δεν έχω λόγια να τους ευχαριστήσω.

Στο τραίνο της επιστροφής είδα δύο κοπέλες που έκλαιγαν. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά βαγόνια. Φαντάστηκα ότι κι οι δύο άφησαν πίσω ανοιχτούς λογαριασμούς. Αν και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δε μου πολυαρέσει, σε όλο το ταξίδι ψιθύριζα αυτό. Κάποια στιγμή άρχισε να το ψιθυρίζει και η διπλανή μου.