Δεν την παλεύεις άλλο στο γραφείο, έτσι;

Το The Very Closed Circle είναι ένα από τα αγαπημένα μου blog. Το έχω αποθηκευμένο και το χαζεύω συχνά, αλλά το καλύτερό μου είναι όταν, με κάποιο τρόπο ενημερώνομαι για μία καινούργια ανάρτηση. Σταματάω ό,τι κάνω και την κοιτάζω. Δε μου συμβαίνει συχνά αυτό.

Το The Very Closed Circle είναι ένα blog που έστησαν μερικοί νέοι κομίστες, όπως ο Τάσος Μαραγκός, η δουλειά του οποίου μου αρέσει πάρα πολύ και για τον οποίο έχω γράψει εδώ. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο προσπαθώ να μη χάνω αναρτήσεις του Very Closed Circle είναι ο Τάσος Ζαφειριάδης.

Ο Τάσος είναι καλός μου φίλος, γράφει σούπερ κείμενα για κόμικς και κάνει μικρά στριπάκια (πρόσφατα, πάνω από κάκιστο κόκκινο κρασί μου εξηγούσε τι είναι τα φανζίν, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα). Εκτός των άλλων, ο Τάσος έχει και πολλή πλάκα. Είναι από αυτούς τους μυστήριους τύπους που κάποιες φορές δεν καταλαβαίνεις αν αστειεύεται ή όχι. Στην αρχή μπερδευόμουν. Μετά κατάλαβα ότι σχεδόν πάντα κάνει πλάκα (apologies, Τάσο).

Ο Τάσος, που εις μάτην προσπαθεί να με πείσει να διαβάσω το Λεξικό των Χαζάρων, συμμετέχει στο Very Closed Circle με κάποια στριπάκια -άλλα έξυπνα, άλλα ολίγον παράξενα, άλλα ακαταλαβίστικα. Σαν το χιούμορ του, δηλαδή.

Διάλεξα μερικά για εδώ. Σημειώνω ότι, για λόγους σοβαροφάνειας, θα παραθέσω αποκλειστικά αυτά που περιλαμβάνουν διακειμενικές αναφορές. Είμαι σίγουρη ότι εγκρίνει.

Έγκλημα και Τιμωρία:

Ο μικρός Νικόλας:

Ραπουνζέλ:

Και ένα για το τέλος, που μου αρέσει τόσο που το εκτύπωσα και το κόλλησα στον υπολογιστή του γραφείου: