Όλοι μου οι φίλοι είναι νεκροί ή έληξαν την περασμένη βδομάδα

Γενικά μιλώντας, δεν είμαι ιδιαιτέρως καταναλωτική. Γενικά. Γιατί ειδικά, τα πράγματα διαφέρουν λίγο.

Το έχω ξαναγράψει: στο Foyles πηγαίνω κάθε φορά που βρίσκομαι στο Λονδίνο. Και κάθε φορά κάθομαι και διαβάζω ένα κόμικς εκεί, από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να το αγοράσω. Αυτή τη φορά «διάβασα» το Temporama, του Clayton Jr.

«Διάβασα», γιατί το Temporama, το οποίο εξέδωσε ο ανεξάρτητος (και σούπερ εναλλακτικός) βρετανικός οίκος κόμικς Nobrow Press τον περασμένο Νοέμβριο, δεν έχει λόγια. Δεν περιλαμβάνει ούτε μία λέξη.

Το σκίτσο του νεαρού Βραζιλιάνου Clayton Jr. είναι πολύχρωμο, δαιδαλώδες, θυμίζει λίγο Chris Ware αλλά είναι λιγότερο σχηματικό. Tο στόρι είναι ένα σχόλιο στο σύγχρονο αστικό λαβύρινθο, με αναφορές στον Κάφκα (υπέροχο το σκίτσο όπου ο φοβικός ήρωας καθρεφτίζεται στα μάτια ενός εντόμου) και, φυσικά και διόλου περιέργως, στον Paul Auster. Η πόλη ως ζούγκλα με αγρίμια αλλά και με απειλητικούς οδοστρωτήρες ασφάλτου, τα εορταστικά πυροτεχνήματα ως συλλογική ελπίδα, το σπίτι ως καταφύγιο αλλά και ως εστία μικρών μανιοκαταθληπτικών εμμονών.

«Διάβασα» το Temporama δύο φορές. Μου άρεσε πολύ. Έκλεισα το βιβλίο, βγήκα από τα Foyles έχοντας αγοράσει μόνο ένα βιβλίο (μικρό προσωπικό ρεκόρ), και κατευθύνθηκα προς το έτερο πολυαγαπημένο μου κατάστημα.

Το δηλώνω ευθαρσώς και απροκάλυπτα: Αγαπώ το Urban Outfitters. Θα ήθελα να έχω μία σέσουλα λεφτά και να ψωνίζω όλα μου τα ρούχα από εκεί. Να μη φοράω τίποτα άλλο, ποτέ. Να πηγαίνω κάθε μέρα και να περιφέρομαι εντός κι εκτός δοκιμαστηρίων για ώρες. Και να παίρνω σπίτι ό,τι μου γυαλίσει.

Το Urban Outfitters, λοιπόν, δεν έχει μόνο ρούχα. Έχει κι ένα σωρό σούπερ ντιζαϊνάτα αντικείμενα (φλιτζάνια, καθρέφτες, κηροπήγια, και άλλα λοιπά διακοσμητικά, χρηστικά ή μη), κάρτες, και έχει, μέσα σε όλα, και μερικά βιβλία. Τα βιβλία αυτά αφορούν, κατά βάση, το street art, το urban design, τη μαγειρική, τη μόδα, και, εν γένει, τη σύγχρονη τέχνη. Κάποιες φορές έχω αγοράσει βιβλία από το Urban Outfitters. Όταν μου περίσσευαν λεφτά από τα ρούχα και τα απαραίτητα λοιπά μπιχλιμπίδια.

Το All My Friends Are Dead μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον ήδη από την περασμένη φορά που πήγα στο Λονδίνο.

Φαντάσου το εξής: Αν ήσουν δεινόσαυρος, όλοι σου οι φίλοι θα ήταν νεκροί από καιρό. Αν ήσουν δέντρο, όλοι σου οι φίλοι θα ήταν πια τραπεζάκια. Αν ήσουν γέρος, ο τελευταίος σου φίλος μπορεί να ήταν νεκρός μέχρι να γυρίσεις την επόμενη σελίδα.

Το μικρό αυτό βιβλίο του Avery Monsen (με το πολύ έξυπνο site) και του Jory John, είναι και για μεγάλους και για παιδιά. Οι δύο φίλοι, συγγραφείς με υποκριτικές και δημοσιογραφικές ανησυχίες, έφτιαξαν ένα πολύ γλυκό βιβλίο για δύο πολύ σκληρά θέματα: τη φιλία και το θάνατο.

Διάβασα όλο το All My Friends Are Dead, όρθια, ανάμεσα σε πολύχρωμες αντρικές κάλτσες και φανταστικά παράξενα κολιέ (η αδυναμία μου). Μου θύμισε αμυδρά τη δουλειά της Miranda July. Αμερικανική urban art με ένα τρυφερό, μελαγχολικό twist. Μου άρεσε.

Δεν αγόρασα το βιβλίο. Και καλά έκανα. Για όποιον θέλει να το διαβάσει αλλά δε θέλει ή δεν μπορεί να το πάρει, ολόκληρο το βιβλίο βρίσκεται εδώ. Καταπληκτικό!

Και δεν ντρέπομαι, θα το πω: με τα λεφτά του βιβλίου, που διαφορετικά θα το αγόραζα, πήρα ακόμη ένα παράξενο κολιέ.