Maybe I’m sad about wanting you. I’m not too comfortable with wanting someone.

Το παραδέχομαι. Για πολλά χρόνια ήμουν πολύ προκατειλημμένη. Τα graphic novels τα είχα συνδέσει με το μικρό μου αδερφό (από τα 12 του χρόνια με ανάγκαζε να τον πηγαίνω στο υπόγειο Tilt της οδού Ασκληπιού για να τα αγοράζει με το πενιχρό του χαρτζιλίκι, και με έβαζε να του παίρνω και κάνα-δυο και με τα δικά μου –πόσο να αντέξω πια) και με όσους «δεν άντεχαν το κείμενο», «ήθελαν καμιά εικόνα για να καταλάβουν την πλοκή», και, ακόμα χειρότερα, «έψαχναν έναν Ποπάυ για ενηλίκους».

Έκανα λάθος.

Το Blankets έπεσε στα χέρια μου τελείως τυχαία. Είναι graph novel, είναι σκληρό (πολύ), είναι τρυφερό (πολύ), είναι ερωτικό (πάρα πολύ), είναι θλιμμένο και αισιόδοξο, και, πάνω από όλα, είναι αυτοβιογραφικό. Ο Craig Thompson είναι σήμερα 35 χρονών και κατάγεται από μία εξαιρετικά συντηρητική και θρησκευόμενη οικογένεια της προτεσταντικής Αμερικής. Το βιβλίο, ασπρόμαυρο graph novel με πολύ κείμενο (600 σελίδες δεν είναι και λίγο για αυτό το είδος, το αντίθετο μάλλον), θα μπορούσε να είναι η ιστορία της ενηλικίωσής του, του απογαλακτισμού του από το συντηρητισμό και τις προσδοκίες του περίγυρού  του.

Το Blankets είναι όμως και μία ερωτική εξομολόγηση. Μια πολύ σκληρή εξομολόγηση, από αυτές που σε αλλάζουν για πάντα (αν είσαι τυχερός να τις ζήσεις δηλαδή, και αν αντέχεις φυσικά).

Κρατώντας το Blankets μπροστά σε ένα τζάκι με λίγο κρασί, σχεδόν κρύωσα με τις εικόνες του παγωμένου χειμώνα στο Wisconsin (δεν έχω πάει), και παρασύρθηκα με τα διλήμματά του (δεν τα έχω περάσει), και προφανώς με τον έρωτά του για την όμορφη Raina (άραγε, πώς ένοιωσε εκείνη όταν διάβασε το βιβλίο; Πολύ θα ήθελα να τη ρωτήσω. Ο Thompson είπε πως δεν άλλαξε ούτε το όνομά της. Και πώς θα ήταν να είχε γραφτεί το βιβλίο αυτό για μένα;). Τελείωσα το βιβλίο σε 2 βράδια. Ρεκόρ.

Το Blankets δεν είναι το μοναδικό βιβλίο του Thompson (αν και είναι το μόνο που πήρε το βραβείο για το καλύτερο graph novel του 2003 από το TIME). Αν και συνειδητοποιώ πόσο αστείο ακούγεται (και, ακόμα περισσότερο, πώς φαίνεται γραμμένο), ποτέ δε συγκινήθηκα από την ιστορία μίας  φιλίας ανάμεσα σε ένα ποντικάκι και ένα χελωνάκι, και τον αποχωρισμό τους, μέχρι που διάβασα το Good-bye, Chunky Rice («I am a turtle. My home’s on my back. And yet I feel the only home I’ll ever have is in the space where our roads merged and traveled along together for a time.»). Ποτέ δε θυμάμαι να θέλησα να ταξιδέψω (μόνη μου) στο Μαρόκο, μέχρι που διάβασα το Carnet de Voyage: 1 («You have so many layers, that you can peel away a few, and everyone’s so shocked or impressed that you’re baring your soul, while to you it’s nothing, because you know you’ve twenty more layers to go.»).

Το Blankets όμως είναι από μόνο του μία εμπειρία (όλα τα βιβλία είναι, θα μου πεις, και πάλι δίκιο θα έχεις). Θα το πω αλλιώς. Είναι το πώς μπορείς να πεις, να φωνάξεις «θα σ’αγαπώ για πάντα» με ένα χαστούκι.

Υ.Γ.: How satisfying is it to leave a mark on a blank surface. To make a map of my movement – no matter how temporary.